Als kind luisterde ik graag naar de liedjes van Wim Sonneveld (1917-1974). Ik herinner me vooral een EP uit 1958 met o.a. Verliefd op juffrouw van Dam, de Koningin van Lombardije en Marjoleine. Nummers die ik nog steeds mee kan zingen. Vanwege deze herinnering mag Sonneveld op deze plek niet ontbreken. Ook zijn Franse liedjes zijn trouwens prachtig, zoals bijvoorbeeld C’etait bien, dat tot mijn favorieten behoort.

Wim Sonneveld was met afstand de beste zanger van “de grote drie”, die in de jaren 60 het cabaret beheersten. Toon Hermans en met name Wim Kan waren toch meer grappenmakers. In 1963 zong Sonneveld het lied Zo heerlijk rustig tijdens het Grand Gala du Disque, waar toen iedereen op tv naar keek. Het lied is een bewerking van La Chansonette (1961) dat gezongen werd door Yves Montand (1921-1991). De tekst van het nummer is van Jean Dréjac (1921-2003) en Philippe Gérard (1924-2014). Die laatste schreef ook de muziek. De Nederlandse vertaling is van Jean Senn, de schuilnaam van Huub Janssen (1910-1984), die jarenlang veel materiaal voor Sonneveld schreef en bewerkte. Janssen was vanaf 1934 ook Sonneveld’s eerste partner en beide waren afkomstig uit Utrecht, de stad waar ik geboren & getogen ben.

Zo heerlijke rustig
Heel alleen aan het strand,
lekker lui in het zand.
Zo heerlijk rustig.
Met je hoed heel gracieus,
op de punt van je neus.
Zo heerlijk rustig.

Er kwam een bootje over zee.
Dat nam al je misère mee.

En je ligt heel alleen,
alles is om je heen.
Zo heerlijk rustig.
Er klinkt een mondharmonika,
die speelt do re mi fa sol la.
Tra la li tra la la.
Zo heerlijk rustig, ja, ja.

En een deuntje ontstaat,
in dezelfde maat.
Zo heerlijk rustig.
Heeft een heel eigen taal
en het klinkt allemaal.
Zo heerlijk rustig.

De man met de mondharmonika.
De kinderen met hun pa en ma.

En de golven op zee,
deinen rustigjes mee.
Zo heerlijk rustig.
En in de lucht daar drijven nou,
wat witte wolkjes in het blauw.
Niet te gauw, niet te gauw.
Maar heerlijk rustig, ja, ja.

En heel stil, heel tevree,
daalt de zon in de zee.
Zo heerlijk rustig.
Zet de zee en het strand,
in een laaiende brand.
Zo heerlijk rustig.

En plotseling zwijgt de muzikant.
De kinderen zitten hand in hand.

Slechts de zee ruist nog voort,
dat is al wat je hoort.
Zo heerlijk rustig.
De mensen blijven even staan.
Voordat ze weer naar huis toe gaan.
En ze zuchten voldaan,
“Wat was dat rustig”, ja, ja.