Beatles 
of Stones? Beatles natuurlijk. Mijn oudste broer was van The Rolling Stones, maar de drie die daarna kwamen van The Beatles. Dus kreeg ik die als jongste met de paplepel ingegoten, en dat smaakte uitstekend. Wat mij betreft de beste band ooit. Op elk nieuw album kwamen ze weer met prachtige en afwisselende songs die verrasten. En ik was gek op de samen-zang, waardoor ik al vroeg leerde om de tweede stem te zingen. Alle melodieën en teksten zitten nog steeds ergens opgeslagen in mijn hoofd. Als ze er uitkomen ben ik altijd weer verbaasd over wat ik zing, want toen ik ze leerde, kende ik nog geen Engels.
Dezelfde Beatles paplepel als ik kreeg de Deense zanger Tim Christensen. En ook hem beviel het zo goed, dat het terug te horen is in zijn muziek, waarin je zowel de McCartney-kant als de Lennon-kant terugvindt. (*1) Als driejarige jongen was hij al gek op de Beatle-albums van zijn vader. Toen hij zes was en John Lennon net was vermoord, waren er veel documentaires over The Beatles op tv, en was hij zo onder de indruk van de manier waarop ze muziek maakten, dat hij zelf op de acoustische gitaar van zijn vader begon te spelen. Zijn ouders waren niet erg rijk en waren nog nooit op vakantie geweest, maar toen er ineens wat geld beschikbaar was, stelde zijn vader hem voor de keuze, naar Liverpool of naar de Abbey Road Studio’s in London? 
Christensen, toen acht jaar oud, koos het laatste. Het moet dan ook een bijzondere ervaring zijn geweest toen hij daar in 2004 terugkeerde voor de opnames van een aantal eigen nummers. Helaas zijn de opnames van Abbey Road niet meer te vinden, daarom deel ik deze versie met je, gespeeld in zijn huiskamer. Van een simpel, klein lied, zoals ook The Beatles die maakten. Met een mooie tekst, een gitaar en een prachtige stem.
NOTEN
* 1 Van 1988 tot 1998 speelde Christensen in de band Dizzy Miss Lizzy, die eerst glamrock speelde, maar al gauw switchte naar powerrock in de stijl van Nirvana.
How Far You Go
Something sweet,
every time we meet,
there’s no doubt about it.
But I wish I know,
what I’m supposed to do
with you Sirene.
‘Cause you pretend,
to be more than a friend,
and this is the sweetest feeling.
But I don’t understand,
if it’s part of your plan,
to be lying,
to me Sirene.
But tonight I fall for
the stars in your eyes.
I apologize
but I want you to know.
That my heart is broken,
my high is low.
That’s how far you go.
I can see
what you’re doing to me,
but I don’t know the answer.
And I just couldn’t take,
if I made the mistake
of not trying.
But easy come and easy go,
I don’t want to cry about it.
Now that I’ve got it clear,
that you only appear
to be lying,
to me Sirene.
Still tonight I fall for
the stars in your eyes.
I apologize
but I want you to know.
That my heart is broken,
my high is low.
That’s how far you go.
Oh….
I apologize
but I want you to know.
That my heart is broken,
my high is low.
That’s how far you go.
2010 was een mooi muziekjaar, waarin ik zo’n 160 nieuwe songs heb ontdekt die me bevielen. Het jaar ook dat ik begon met deze Songcatcher blog. Het valt niet mee om uit de vele goede muziek de toppers uit te kiezen en ze dan ook nog een specifieke plaats te geven, want het blijft appels met peren vergelijken. Daarom heb ik besloten dat ook maar niet te doen. Mijn keuze uit de songs die ik in 2010 voor het eerst heb gehoord is geworden:
