Echt goeie muziek is tijdloos.   Zo vond ik laatst deze prachtige a capella versie van Black Is The Colour (Of My True Love’s Hair) door de vocale groep The Hi-Lo’s. Zij waren de meest innovatieve en invloedrijke vocale groep van de jaren 50, die traditionele pop vermengden met jazz arrangementen en daardoor grote invloed hadden op de rock & roll generatie die na hen kwam.

De naam van de groep duidt op hun grote vocale bereik, maar ook op het lengteverschil tussen de zangers Gene Puerling (bas/bariton en arrangeur), Don Shelton (tenor/bariton), Bob Morse (tenor/bariton) en Clark Burroughs (tenor en solist). De fantastische stem van Burroughs en de arrangementen van Puerling hebben grote invloed gehad op Brian Wilson van The Beach Boys, op The Mamas & the Papas en op puur vocale groepen als Manhattan Transfer en Take Six. Maar ook veel jazz artiesten waren fan, net als Frank Sinatra.

Black Is The Colour is een traditioneel volkslied dat ondermeer werd gecovered door Joan Baez, Luka Bloom, Judy Collins, The Corrs, Cara Dillon, Pete Seeger, Nina Simone en Paul Weller. De versie die je hier ziet komt uit een tv-show van Julie London van eind jaren 50, begin jaren 60.

De intensiteit waarmee hier wordt gezongen over de geliefde die verloren dreigt te gaan is fenomenaal. Laat je verrassen!

Black Is The Colour
Black is the colour of my true love’s hair.
Her lips are something rosy fair.
The loveliest face and the daisiest hands.
I love the ground whereon she stands.

I love my love and well she knows.
I love the ground whereon she goes.
If she concurs no more I’ll see.
My life will quickly leave me.

I’ll go down the troublesome,
to mourn, to weep.
But satisfied I ne’re can sleep.
I’ll write her a note, in a few little lines.
I’ll suffer death ten thousand times.

Black, black, black is the colour.
Black is the colour of my true love’s hair.
Her lips are something rosy fair.
The loveliest face and the daisiest hands.
I love the ground whereon she stands.
Black, black.
Black is the colour of her hair.