Ik vond onlangs een hele mooie versie van I Don’t Want To Spoil The Party van The Beatles door het Amerikaanse folkduo O’Connor Lee. Ze zorgen voor schitterende samenzang met bijzondere harmonieën die ze zelf toe hebben gevoegd aan het lied. Daarbij krijgen ze vocale ondersteuning van singer/songwriter Mallory Eagle.
O’Conner Lee bestaat uit singer/songwriter & gitarist Forrest O’Connor en zijn vrouw zangeres & violiste Kate Lee. Forrest is de zoon van de bekende bluegrass viool virtuoos Mark O’Connor. Kate & Forrest speelden in diens O’Connor Band en traden op met Paul Simon, Zac Brown, Kenny Loggins, Jerry Douglas & Dan Tyminski. Het origineel komt van het 4e Beatle album Beatles For Sale uit 1964 en werd geschreven door John Lennon.
I Don’t Want To Spoil the Party I don’t wanna spoil the party so I’ll go. I would hate my disappointment to show. There’s nothing for me here, so I will disappear. If she turns up while I’m gone, please let me know.
Well I’ve had a drink or two and I don’t care. There’s no fun in what I do if she’s not there. I wonder what went wrong. I’ve waited far too long. I think I’ll take a walk and look for her.
Though tonight she’s made me sad, I still love her. If I find her I’ll be glad. I still love her.
I don’t wanna spoil the party so I’ll go. I would hate my disappointment to show. There’s nothing for me here, so I will disappear. If she turns up while I’m gone, please let me know.
Though tonight she’s made me sad, I still love her. If I find her I’ll be glad. I still love her.
Well I’ve had a drink or two and I don’t care. There’s no fun in what I do if she’s not there. I wonder what went wrong. I’ve waited far too long. But I think I’ll take a walk and look for her. If she turns up while I’m gone, please let me know.
Beatlesof Stones? Beatles natuurlijk. Mijn oudste broer was van The Rolling Stones, maar de drie die daarna kwamen van The Beatles. Dus kreeg ik die als jongste met de paplepel ingegoten, en dat smaakte uitstekend. Wat mij betreft de beste band ooit. Op elk nieuw album kwamen ze weer met prachtige en afwisselende songs die verrasten. En ik was gek op de samen-zang, waardoor ik al vroeg leerde om de tweede stem te zingen. Alle melodieën en teksten zitten nog steeds ergens opgeslagen in mijn hoofd. Als ze er uitkomen ben ik altijd weer verbaasd over wat ik zing, want toen ik ze leerde, kende ik nog geen Engels.
Dezelfde Beatles paplepel als ik kreeg de Deense zanger Tim Christensen. En ook hem beviel het zo goed, dat het terug te horen is in zijn muziek, waarin je zowel de McCartney-kant als de Lennon-kant terugvindt. (*1) Als driejarige jongen was hij al gek op de Beatle-albums van zijn vader. Toen hij zes was en John Lennon net was vermoord, waren er veel documentaires over The Beatles op tv, en was hij zo onder de indruk van de manier waarop ze muziek maakten, dat hij zelf op de acoustische gitaar van zijn vader begon te spelen. Zijn ouders waren niet erg rijk en waren nog nooit op vakantie geweest, maar toen er ineens wat geld beschikbaar was, stelde zijn vader hem voor de keuze, naar Liverpool of naar de Abbey Road Studio’s in London? Christensen, toen acht jaar oud, koos het laatste. Het moet dan ook een bijzondere ervaring zijn geweest toen hij daar in 2004 terugkeerde voor de opnames van een aantal eigen nummers. Helaas zijn de opnames van Abbey Road niet meer te vinden, daarom deel ik deze versie met je, gespeeld in zijn huiskamer. Van een simpel, klein lied, zoals ook The Beatles die maakten. Met een mooie tekst, een gitaar en een prachtige stem.
NOTEN
* 1 Van 1988 tot 1998 speelde Christensen in de band Dizzy Miss Lizzy, die eerst glamrock speelde, maar al gauw switchte naar powerrock in de stijl van Nirvana.
How Far You Go Something sweet, every time we meet, there’s no doubt about it. But I wish I know, what I’m supposed to do with you Sirene.
‘Cause you pretend, to be more than a friend, and this is the sweetest feeling. But I don’t understand, if it’s part of your plan, to be lying, to me Sirene.
But tonight I fall for the stars in your eyes. I apologize but I want you to know. That my heart is broken, my high is low. That’s how far you go.
I can see what you’re doing to me, but I don’t know the answer. And I just couldn’t take, if I made the mistake of not trying.
But easy come and easy go, I don’t want to cry about it. Now that I’ve got it clear, that you only appear to be lying, to me Sirene.
Still tonight I fall for the stars in your eyes. I apologize but I want you to know. That my heart is broken, my high is low. That’s how far you go.
Oh…. I apologize but I want you to know. That my heart is broken, my high is low. That’s how far you go.
James Taylor was een tiener met een groot muzikaal talent, maar vooral ook met erg veel problemen. Hij vluchtte voor zijn (waarschijnlijk erfelijke) depressie in drugs en alcohol. Ten einde raad regelden zijn ouders eind 1967 een reis naar London voor hem en daar gebeurde het ongelofelijke. De demo tape van zijn songs, die hij op advies van een goede vriend had gestuurd naar de artiestenmanager van Apple, werd zowaar positief ontvangen door Paul McCartney himself. En zo mocht een totaal onbekende, 20-jarige singer-songwriter uit Massachusetts (USA), zijn eerste album opnemen in de studio van zijn favoriete band The Beatles, tussen de opnames door van hun nieuwe plaat The White Album.
In zijn lied Carolina On My Mind zingt James over “a holy host of others standing around me”. Des te knapper is het dat hij in staat was tussen deze heiligen, zijn eigen stijl te behouden, zoals hij meesterlijk laat horen in zijn cover van zijn favoriete Beatle-lied With A Little Help From My Friends, dat hij laat klinken als een James Taylor lied. De opnames voor deze uitvoering komen uit 1970, van een concert voor de BBC (James Taylor Sings James Taylor), wederom in London. (*1)
NOTEN
*1 Bekijk het hele BBC concert hier. De nummers die James speelt zijn: With A Little Help From My Friends – Fire And Rain – Rainy Day Man – Steamroller – Green-sleeves – Highway Song – Carolina In My Mind – Long Ago And Far Away – Sweet Baby James – Riding On A Railroad – You Can Close Your Eyes. James was in het najaar van 1970 weer in London, nu samen met Joni Mitchell. Ze traden ondermeer op in de Royal Albert Hall. De opnames van haar concert voor de BBC kun je hier beluisteren, en is zeer de moeite waard, ook door een aantal onvoltooide versies van nummers die later heel bekend werden.
With A Little Help From My Friends
Now what would you do if I sang out of tune?
Would you stand up and walk out on me?
Lend me your ears and I’ll sing you a song,
Lord I’ll try not to sing out of key.
I get by with a little help from my friends.
Gonna try with the help from my friends.
I get high with the help from my good friends.
What do you do when your love is away?
Does it worry you to be on your one?
How do you feel towards the end of a day?
Are you sad because you’re on your own?
No, I get by with a little help from my friends.
Gonna try with the help from my friends.
I get high with the help from my friends.
Do you need anybody?
Well I must say that I do
need me someone to love.
Could it be anybody?
Wow Lord I just need me
someone to love.
Someone to love.
Do you believe in a love at first sight?
Yes, I’m certain that it happens all the time.
What do you see when you turn out the light?
I can’t tell you but it sure enough must be mine.
Lord I get by with a little help from my friends.
I get high with the help from my friends.
I just may die with a little help from my friends.
I get by with a little help from my friends.
The help from my friends.
Come along now won’t you help me my friends.
Het probleem van covers is vaak dat ze zelden het niveau van het origineel benaderen, laat staan overtreffen. En dat geldt vooral als het origineel op zichzelf al heel erg goed is. Dat is bijvoorbeeld goed te merken bij songs van The Beatles. (*1) Vorig jaar ben ik op zoek gegaan naar echte goede covers van hun werk, maar die bleken nauwelijks te vinden. Wel een overvloed aan aardige liedjes, maar weinig bijzonders of origineels.
De beste covers die ik heb gevonden zijn allemaal versies van artiesten die een eigen stempel op het nummer drukken en me daardoor verrassen.
Peter Sellers: A Hard Day’s Night – Can’t Buy Me Love – Help (1965)
Joan Baez: Eleanor Rigby (1967) Kenny Rankin: Blackbird – Penny Lane (1975)
Mary McCaslin: Things We Said Today (1977)
New Grass Revival: I’m Down (1989)
Rickie Lee Jones: For No One (2000)
Sarah McLachlan: Blackbird (2001)
Tim O’Brien: Norwegian Wood (2002)
Cara Dillon: Wait (2006)
Chris While: Nowhere Man (2006)
Paul Brady: You Won’t See Me (2006)
En daar komt nu Melody Gardot bij met Because (2009). Zij was mijn favoriete zangeres van vorig jaar met haar prachtige album My One And Only Thrill. Een bijzondere zangeres met een bijzonder verhaal.
Melody Gardot (1985) kreeg vanaf haar 9e muziekles en begon piano te spelen in bars in Philadelphia op haar 16e. Toen ze 18 was, werd ze aangereden op haar fiets door een SUV, die door het rode licht reed. Ze had zware beschadigingen aan hoofd en ruggengraat en haar bekken was op twee plaatsen gebroken. Ze lag een jaar in het ziekenhuis plat op haar rug. Simpele dingen, zoals tandenpoetsen, moest ze opnieuw leren. Daarnaast was ze hypersensitief geworden voor licht en geluid, vandaar de zonnebril die ze altijd draagt. Haar lange en korte termijn geheugen en gevoel van tijd waren beschadigd en als ze ’s morgens wakker werd, en de plannen voor de komende dag uit haar hoofd verdwenen bleken te zijn, voelde het alsof ze “elke dag weer de Mount Everest moest beklimmen”. Als gevolg van hersenbeschadiging had ze veel moeite om te praten en om zich de juiste woorden te herinneren om haar gevoelens te uiten. Ze heeft veel baat gehad bij muziektherapie om weer te kunnen communiceren en om de pijn te managen. (*2)
Het mooie aan deze cover vind ik dat ze het lied voor zich laat spreken en het heel subtiel brengt, en tegelijkertijd wat eigens toevoegt. Op haar album My One And Only Thrill staat ook haar versie van Somewhere Over The Rainbow, een nummer dat me na de briljante uitvoering door Eva Cassidy onmogelijk nog te coveren leek. En ook hier slaagt ze met lof, door een totale andere sfeer voor het nummer te creëren.
De opname van Because is, heel toepasselijk, gemaakt in de studio van Abbey Road in 2009. De gitaar wordt bespeeld door David Preston.
Wat is eigenlijk jouw favoriete Beatles cover? Het lijkt me leuk als je die als commentaar (comment) achterlaat op mijn blog.
NOTEN *1 Vorige week zag ik een prachtige theatervoorstelling Here, There And Every-where, gebaseerd op songs van The Beatles. “Een nieuwe generatie jonge acteurs & zangers gaat op hun eigen manier op zoek naar de vitaliteit, sensualiteit en brutaliteit van de muziek van The Beatles, begeleid door de generatie van weleer: een band bestaande uit vooral oude rockers.” Nog tot 22 Januari 2011 in de Nederlandse theaters. Een aanrader!
*2 Een bijzonder en emotioneel portret van Melody Gardot, The Accidental Musician (2010), is gemaakt door George Scott, die eerder films maakte met Madeleine Peyroux en Rufus Wainwright. Ze vertelt onder andere over haar ongeluk, de gevolgen ervan en hoe muziek haar hielp, maar ook over haar liefde voor Parijs. Daarnaast zijn er prachtige beelden van concerten in meerdere steden. De documentaire kun je bekijken in drie delen: deel 1 – deel 2 – deel 3. Totaal zo’n 40 minuten en zeer de moeite waard. Het programma werd uitgezonden door het Finse commerciële tv-station MTV3, vandaar de Finse ondertiteling.
Because Because the world is round it turns me on.
Because the world is round. Mmm
Because the wind is high it blows my mind.
Because the wind is high. Aahh
Love is all, love is new.
Love is all, love is you.
Because the sky is blue, it makes me cry.
Because the sky is blue. Aahh
In de jaren 70 werd heel veel mooie muziek gemaakt. Eén van mijn favoriete albums uit die tijd is Silver Morning (1975) van Kenny Rankin, een singer-songwriter met een heel bijzondere en eigen muzikale stijl en geluid. Dat is bijvoorbeeld te horen op zijn interpretatie van twee nummers van The Beatles, Blackbird en Penny Lane, die op het album staan. Hij is nooit echt bekend geworden bij het grote publiek doordat zijn muziek niet zo makkelijk te categoriseren is. Het maakt hem een artiest die vooral door andere artiesten hoog gewaardeerd wordt. Zo vroeg Paul McCartney hem om zijn versie van Blackbird te spelen tijdens het concert in 1987 waarbij Lennon & McCartney werden geïnstalleerd in de The Songwriters Hall Of Fame.
Muzikaal is Kenny Rankin (1940-2009) vooral geïnspireerd door zijn jeugd in een stadse buurt in New York, met sterke Afro-Cubaanse, Dominicaanse en Portoricaanse invloeden, en door zijn kortstondige en gepassioneerde relatie in 1960 met Laura Nyro. (*1) Hij begon als zanger, maar ging gitaar spelen in 1964, nadat hij een album had gehoord van Joao Gilberto, de beroemde Braziliaanse gitarist en zanger. (*2) Terwijl hij nog maar een paar accoorden kende, werd hij gevraagd mee te spelen als slaggitarist op de nieuwe plaat van Bob Dylan, Bringing It All Back Home (1965), het baanbrekende album dat Dylan van folkie tot rocker maakte.
Het nummer dat ik heb uitgekozen, Peaceful, staat op Kenny Rankin’s eerste album Mind-Dusters (1967) (*3) en kwam in de hitlijsten in cover-versies van Georgie Fame (1969) en Helen Reddy (1973). De opname is hoogst waarschijnlijk van eind jaren 60 en afkomstig uit de Johnny Carson Show. De bekende televisiepresentator was zo’n fan van Rankin’s muziek dat hij hem meer dan twintig keer uitnodigde als gast in zijn show.
NOTEN *1 Ook Laura Nyro (1947-1997) was een singer/songwriter die vooral gewaardeerd wordt door artiesten. Zo wordt haar invloed geprezen door Bob Dylan, Donald Fagen, Janis Ian, Elton John, Rickie Lee Jones, Barry Manilow, Bette Middler, Joni Mitchell, Todd Rundgren en Jackson Browne, met wie ze lang een relatie had. (Het lied That Girl Could Sing van zijn album Hold Out uit 1980 gaat over haar.) Eind jaren 60 brak ze door met nummers als Stoned Soul Picnic en al snel werd ze gecovered door Peter Paul & Mary, 5th Dimension, Blood Sweat & Tears, Three Dog Night en Barbara Streisand.
*2 Joao Gilberto (1931) wordt wel de “vader van de bossa nova” genoemd, omdat hij in 1957 deze nieuwe versie van de samba introduceerde. Internationaal brak hij door met het album Getz/Gilberto (1964), dat hij maakte met saxofonist Stan Getz. Tegelijkertijd betekende het ook de start van de zangcarrière van zijn vrouw Astrud Gilberto (1940). Zij had voor The Girl From Ipanema nooit profes-sioneel gezongen, maar omdat ze toevallig aanwezig was bij de opnames, kreeg ze het verzoek of ze wilde proberen om een nummertje mee te zingen en dat pakte, tot ieders verrassing, goed uit.
*3 Als ik het album beluister kom ik tot mijn grote verrassing twee nummers tegen, Minuet en The Girl I Left Behind, die ik nog ken van de LP Morgen (1971) van Herman van Veen. Blijkbaar was Herman geïn-spireerd door de muziek van Kenny Rankin, want de arrangementen zijn in zijn geheel overgenomen.
Peaceful In the morning fun when no one will be drinking anymore wine. I wake the sun up, by giving him a fresh share full of the wind cup.
And I won’t be found in the shadows hiding sorrow. I can’t wait for fate to bring around to me, any part of my tomorrow. Tomorrow.
Cause it’s oh so peaceful here. No one bending over my shoulder. Nobody breathing in my ear. Oh peaceful here.
In the evening shadows are calling me, and the dew settles in my mind. And I think of friends in the yesterday, when my plans were giggled in rhyme.
I had a son while on the run, and his love brought a tear to my eye. And maybe some day he’ll (come) up and say, that I’m a pretty nice guy. Oh my. Oh my.
And it’s oh so peaceful here. No one bending over my shoulder. Nobody breathing in my ear. Oh so peaceful here.
Ik vond onlangs een hele mooie versie van I Don’t Want To Spoil The Party van The Beatles door het Amerikaanse folkduo O’Connor Lee. Ze zorgen voor schitterende samenzang met bijzondere harmonieën die ze zelf toe hebben gevoegd aan het lied. Daarbij krijgen ze vocale ondersteuning van singer/songwriter Mallory Eagle.
I Don’t Want To Spoil the Party
I wonder what went wrong.
