Posts Tagged ‘Jono McCleery’


30.12.2018

Beste Songs van 2018

Ook dit jaar heb ik weer veel nieuwe muziek geluisterd op zoek naar pareltjes, en heb ik de beste nummers daaruit geselecteerd en met je gedeeld op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma van de Songcatcher. Van de nummers die ik in 2018 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land of plaats van herkomst. Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze bekijken & beluisteren.

Albion (Michigan) USA
The War and TreatyJeep Cherokee Laredo (2018): Opzwepende soul & gospel van het echtpaar Tanya & Michael Trotter.

Brazilië
Augusto Teixeira & Ceumar Virgula (2018)
Augusto Teixeira – Costura (2018): Heerlijke sfeervolle muziek die past in de Braziliaanse traditie.

Engeland
Blanco White Lucky I Got What I Want (2017): Singer/songwriter met Andalusische & Latijns Amerikaanse invloeden in zijn gitaarspel.
Dan MichaelsonCareless (2017): Een heel apart laag en bijna krakerig stemgeluid waar ik erg aan moest wennen, maar dat toch heel goed past bij het arrangement met strijkers.
Hugh ColtmanCivy Street (2018)
Hugh ColtmanRain (2012): Het eerste nummer vol met invloeden uit de muziek van New Orleans en van Tom Waits en het tweede een prachtig cover over het natte, herfstige weer.
Jono McCleeryWild Is The Wind (2018)
Jono McCleeryDinner At Eight (2018): Zijn stem & gitaarspel doet me erg denken aan Kenny Rankin. Hier speelt hij twee prachtige covers.

Fort Worth (Texas) USA
Leon BridgesBad Bad News (2018): Heerlijke uptempo soul met blazers en koortjes en een uitstekende tekst.

Kaapverdië
LucibelaChica di Nha Maninha (2018)
LucibelaMal Amadu (2018)
LucibelaVioleiro (2018): Zomerse, warme klanken.

Los Angeles (California) USA
Alison KraussGood Time Charlie’s Got the Blues (2017): Vlekkeloos gezongen klassieker van Danny O’Keefe, dat een hit werd in 1972.
Arnold McCullerDon’t Go Nowhere (2011): Heerlijke uptempo soul van zanger die vooral bekend is van zijn achtergrond werk bij James Taylor.
The JayhawksBackwards Women (2018)
The JayhawksBird Never Flies (2018)
The JayhawksBitter End (2018)
The JayhawksEverybody Knows (2018): Deze country rock band bestaat al sinds midden jaren 80 en met Back Roads And Abandoned Motels maakten ze hun beste album tot nu toe. Everybody Knows schreef Gary Louris samen met The Dixie Chicks in 2006.

Nashville (Tennessee) USA
Buddy MillerTreasure of the Broken Land (2017): Lekkere rootsmuziek van deze ervaren gitarist & producer met mooi blazersarrangement.

Nederland
Paul de MunnikHorizon (2018): Beste Nederlandstalige nummer van het jaar met prachtig strijkersarrangement.

New Orleans (Louisiana) USA
Christina FriisBlue on Blue (2018): Deens/Amerikaanse zangeres met onuitgebrachte nummers van Joni Mitchell, die ze schreef in de periode 1964 tot 1969.

New York (New York) USA
Chely WrightBetween a Mother and a Child (2005): Bijzonder lied van deze country singer/songwriter, waarin ze haar moeder stevig aanpakt en alles wat die al die jaren bij haar neerlegde aan schuldgevoelens terug geeft waar het hoort.
Eugene RuffoloBella Maria (2017): Singer/songwriter die ik eind jaren 90 ontdekte en op zoek is gegaan naar zijn Italiaanse roots.

Portugal
Luiz Caracol & Alina FrazaoSer de lata (2017): Lekker uptempo duet.
Pedro Moutinho & Tiago BettencourtVou te levando em segredo (2009): Sfeervol, melancholisch duet van twee uitstekende zangers.

San Francisco (California) USA
Boz ScaggsRock and Stick (2018): Gaat al mee vanaf de jaren 70 en op zijn 74e komt hij met dit heerlijke uptempo nummer.

Warren (Rhode Island) USA
Brown BirdDanger and Dread (2009): Band die bluegrass, zigeunermuziek & folk met elkaar combineren, waarvan de centrale man David Lamb in 2014 overleed aan leukemie. 

The Jayhawks – Everybody Knows
Tell me now,
if you came sneakin’ up behind.
Would you know me
and see behind the smile?
I can change
like colors on a wall.
Hopin’ no one else will find
what lies beneath it all.
I think I hide it all so well.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
from my life.
Everybody knows.
Standin’ out,
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

Lookin’ through the crowd,
I search for someone else.
But every time I turn around
I run into myself.
Here I stand
consumed by my surroundings.
Just another day
of everybody looking.
I swore they’d never see me cry,
never see me cry.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
in my life.
Everybody knows.
Standin’ out
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

[Bridge]
You say I’ll pay a price.
That’s a chance that I’ll take.
Though you may think
I’m tellin’ lies.
I just call it “getting by”.

Steppin’ out,
everyone can see my face.
All the things I can’t erase
in my life.
Everybody knows.
Standin’ out
so you won’t forget my name.
That’s the way
we play this game of life.
Everybody knows.

Everybody knows,
I’m just barely getting by.

20.05.2018

Jono McCleery – Dinner at Eight

Ik heb een website ontdekt met veel mooie muziek: Laurel Canyon Music (die je hier kunt vinden). Laurel Canyon is een wijk van Los Angeles waar midden jaren 60 en begin jaren 70 veel muzikanten woonden. Carole King, Joni Mitchell, Crosby, Stills & Nash, Frank Zappa, John Mayall, The Doors, The Byrds, The Eagles en nog heel veel meer. Op de website vind je muziek van nu in die sfeer, met singer/songwriters, folkmuziek en country & americana.

Zo ontdekte ik de Engelse singer/songwriter Jono McCleery. Hij werd doof geboren en ontdekte geluiden pas vanaf zijn 5e levensjaar. Nu maakt hij bijzondere muziek en zingt hij die met een heerlijke baritonstem. Luister maar eens naar zijn versie van Dinner at Eight, dat komt van zijn coveralbum Seeds of a Dandelion (2018).

Dinner at Eight is een nummer van Rufus Wainwright uit 2003 dat staat op zijn derde album Want One. Het lied gaat over een botsing tussen Rufus en zijn vader, singer/songwriter Loudon Wainwright, tijdens een etentje. Rufus zat hem te jennen, door te zeggen dat hij na al die jaren dankzij hem nu herontdekt werd en zelfs in het tijdschrift Rolling Stone stond. Zo ging het gesprek heen en weer, totdat zijn vader hem zelfs dreigde te vermoorden. Toen Rufus thuis kwam schreef hij het lied als een reactie daarop. Het nummer vertelt ook het verhaal van de scheiding van zijn ouders, Loudon en Kate McGarrigle (1946-2010) en de impact die het op hem had.

Dinner at Eight
No matter how strong,
I’m gonna take you down
with one little stone.
I’m gonna break you down
and see what you’re worth.
What you’re really worth to me.

Dinner at eight was okay
before the toast full of gleams.
It was great until those old magazines,
got us started up again.
Actually it was probably me again.

Why is it so,
that I’ve always been the one who must go.
That I’ve always been the one told to flee.
When in fact you were the one long ago.
Actually. In the drifting white snow.
You left me.

So put up your fists
and I’ll put up mine.
No running away
from the scene of the crime.
God’s chosen a place
somewhere near the end of the worlds.
Somewhere near the end of our lives.

But ’til then no,
Daddy, don’t be surprised.
If I wanna see the tears in your eyes,
then I know it had to be long ago.
Actually. In the drifting white snow
You loved me.