Te hooi en te gras is een ontroerend nummer dat Herman van Veen zong als toegift bij zijn show in Carré in 1976. Ik kon me goed voorstellen hoe dat ging, want ik had in de jaren daarvoor meerdere keren zo’n schitterend concert bijgewoond, omdat ik de mazzel had dat mijn broer David manager was van Herman.
Na ruim twee uur meegenomen te zijn in een wervelende show, was het de hoogste tijd voor wat verstilling aan het eind. En bij mij kwamen dan de tranen van ontroering over wat voor moois ik had meegemaakt op zo’n avond.
Daarom was ik erg blij toen dit lied op het verzamelalbum Gezongen: 10 jaar Herman van Veen verscheen uit 1975 en ik er zo vaak als ik wilde van kon genieten. De tekst is van Rob Chrispijn en de muziek van Erik van der Wurff (1945-2014) en Herman zelf.
Te hooi en te gras Als dit op een gedicht lijkt, dan komt dat door jouw ogen, die blauwer worden als je praat over zeemeeuwen en aardbeienjam.
Als dat op jouw gezicht lijkt, dan ligt dat aan een ochtend, tegen de wind in door de polder naar jouw huis.
Samen bramen plukken. Samen schuilen onder een jas. Samen lopen van omstandigheden. Te hooi en te gras. Dat was wat het was.
De zon brak door de wolken. De hemel scheurde open. Er hing een druppel aan je neus.
Als ik ben blijven plakken, dan ligt dat aan augustus. Onder de kersen in de schaduw van jouw tuin.
Samen bramen plukken. Samen schuilen onder een jas. Samen lopen van omstandigheden. Te hooi en te gras. Dat was wat het was
We aten als het uitkwam. We lagen waar we wilden. En jij vergat haast wie ik was.
En als ik nu nog thee zet. Dan ligt dat aan het toeval, dat ik je hoorde huilen, toen je dacht dat ik al weg was.
Samen bramen plukken. Samen schuilen onder een jas. Samen lopen van omstandigheden. Te hooi en te gras, dat was wat het was.
Ik heb weer veel nieuwe muziek geluisterd dit jaar op zoek naar pareltjes, en heb de beste nummers eruit geselecteerd en met je gedeeld op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma van de Songcatcher. Van de nummers die ik in 2017 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land of plaats van herkomst (indien bekend). Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze beluisteren en soms ook bekijken.
Albion (California) USA Robert Cutler – Taken Too Much (2017): Een mooi nieuw lied van de singer/songwriter die in 2012 mijn favoriet was. Met samenzang door ex-Byrds lid Gene Parsons.
Atlanta (Georgia) USA William Bell – More Rooms (2016) William Bell – People Want To Go Home (2016) William Bell – Poison In The Well(2016) William Bell – This Is Where I Live (2016) William Bell – The Three Of Me: Soul-veteraan van 77 maakte vorig jaar het fantastische album This Is Where I Live, mede dankzij gitarist & producer John Leventhal, en won er een Grammy mee voor het beste Americana album. Heerlijke nummers met verrassende goede teksten.
Brooklyn (New York) USA Gregory Porter – I Wonder Who My Daddy Is? (2017) Gregory Porter – It’s Probably Me (cover Sting & Eric Clapton)(2017) Gregory Porter – Just The Way You Are (cover Bruno Mars)(2017): Eén van mijn favoriete zangers en ook dit jaar weer uitzonderlijk goed, met drie schitterende covers, waarbij vooral de eerste me veel doet.
Colombia Marta Gomez – La vida esta por empezar(2016): Een zangeres met een stem die me raakt, omdat ze zich kwetsbaar toont.
Engeland Jon Allen – Here Tonight (2011) Jon Allen – Last Orders (2011) Jon Allen – Stealing Away (2011): Drie mooie nummers van een singer/songwriter die goed naar Paul McCartney heeft geluisterd toen die nog bij The Beatles zat.
Piers Faccini – A Taste Of Honey (2016): Bijzondere versie van een lied dat ik van The Beatles ken, gespeeld door deze multi-culturele singer/songwriter samen met de Italiaanse trompettist Luca Aquino, op een verzamelalbum ter ere van Chet Baker.
Seal – It Was A Very Good Year (2017): Verrassend mooie cover van deze klassieker op een album met Standards.
Italië Sergio Cammariere – Controluce (2012) Sergio Cammariere – Mano nella mano(2014) Sergio Cammariere & Chiara Chivello – Con te o senza te(2016): Sfeervolle muziek van deze uitstekende singer/songwriter & pianist.
Los Angeles (California) USA Alison Krauss – Gentle On My Mind (cover John Hartford)(2017) Alison Krauss – I Never Cared For You (cover Willie Nelson)(2017): Prachtige stem, heerlijke muziek.
Myrtle Beach (South Carolina) USA Iron & Wine – Song In Stone (2017): Deze singer/songwriter is één van de ontdekkingen van dit jaar. Prachtig.
Nashville (Tennessee) USA Raul Malo – Besame Mucho(2012) Raul Malo – Early Morning Rain (cover Gordon Lightfoot)(2004) Raul Malo – Husbands and Wives (2007) Raul Malo – Remember(cover Harry Nilsson)(2006) Raul Malo – Sway (2014): Ik ben erg onder de indruk van de geweldige stem van deze lead-zanger van de Amerikaanse neo-traditional countryband The Mavericks. Heb alle solo-albums beluisterd en een paar pareltjes overgehouden.
Nederland Janne Schra –Oppervlak (2017): Het ontroerende gedicht Er zijn dingen die alleen het oppervlak beroeren van Vasalis (1909-1998), op muziek gezet door deze zangeres en componist Reinout Douma. Vasalis schreef het voor haar zoontje Dicky, die overleed in 1943 als gevolg van een polio-epidemie.
New York (New York) USA John Mayer – Helpless(2017): Heerlijk ritmisch uptempo nummer.
John Pizzarelli – I Can Let Go Now (cover Michael McDonald)(2012): Prachtig arrangement met blazers door deze Amerikaanse jazz gitarist & zanger.
Portugal Antonio Zambujo & Mayra Andrade: Lisboa Não Sejas Francesa (2017): Zijn laatste solo-album viel me wat tegen, dus was ik blij met dit mooie duet met de Kaapverdiaanse zangeres Mayra Andrade, dat komt van een verzamelalbum ter ere van Amalia Rodrigues, de koningin van de fado.
Santa Barbara (California) USA Blue Sky Riders – Dream (2013) Blue Sky Riders – Feelin’ Brave (2013) Blue Sky Riders – How About Now (2013) Blue Sky Riders – Just Say Yes (2013): Ik ben al jaren fan van Kenny Loggins en was blij hem weer aan het werk te horen in dit trio singer/songwriters.
Spanje Pablo Alboran & Carminho: Al Paraiso (2017): Zeer populaire zanger in een mooi duet met de Portugese Carminho.
Verenigde Staten Randy Newman – She Chose Me(2017): Inmiddels 74 maar met nog steeds prachtige songs, zoals dit ontroerende liefdeslied.
Leslie Odom Jr – Seriously (2016): De Amerikaanse singer/songwriter Sara Bareilles werd gevraagd een lied te schrijven over de reactie van Obama op de verkiezing van zijn opvolger. Hoe zou hij binnenskamers gereageerd hebben? Geweldig lied.
Lizz Wright – Stars Fell On Alabama (2017): Mooie uitvoering van deze klassieker uit 1934 door een jazz-zangeres die steeds beter wordt.
Zweden Good Harvest – Woodstock (cover Joni Mitchell)(2016): Prachtige meerstemmige versie door dit veelbelovende duo.
Piers Faccini – A Taste Of Honey Cold winds may blow, over the icy sea. I’ll take with me, the warmth of thee. A taste of honey. A taste much sweeter than wine.
I will return, I’lll return, I’ll come back for the honey and you.
I’ll leave behind my heart to wear. And may it ever remind you of, a taste of honey. A taste much sweeter than wine.
I will return, I’lll return, I’ll come back for the honey and you.
Iron & Wine – Song In Stone Songbirds in the morning had my head. Lost in the tall trees, I knew well. Well I would say, dreaming my dry leads.
Stray light finds its way to all of us. Says I’ve been green, it comes back signed. Light on my lips, let ‘em kiss dark leaves.
Let the hands of the wrong prophets heal me all they should. Let the wine of the poison Jesus says tastes good. And all tall trees lay down, if you were the bird and fell into my arms.
If I wrote your song in stone. If I wore your wings back home. Where the dreams in the backwater drown us far from home.
Give this to the gray, it comes back gold. Birds of the morning they may know. Know more than us, giving their hymns for life.
Let the waves on the wrong water say what they will say. While the wind and the broken branches blows me away. All tall trees lay down if you were the bird who fell into my arms.
I could write your song in stone. I could wear your wings back home. Where the dreams in the backwater drown us far from home.
Ik vond een ontroerend lied van Herman van Veen dat ik nog niet kende. Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? staat als Wie op het album Signalen uit 1984. Het is een cover van Le craie dans l’encrier (Krijt in de inktpot), dat geschreven werd door de Franse violiste, componiste en zangeres Catherine Lara en tekstschrijver Daniel Boublil. Het is het titelnummer van Lara’s derde album uit 1974, dat je hier kunt horen. En hier hoor en zie je een live-versie uit 2012, toen ze inmiddels 67 was.
Het Franse lied werd van een geheel nieuwe tekst voorzien door Liselore Gerritsen en komt van haar album Oktoberkind uit 1982. De tekst doet erg denken aan een ander lied op deze plaat, namelijk Als ze als kind. De tekst van dat lied wil ik je niet onthouden, want het past helemaal in dezelfde sfeer van een moeilijke en ongelukkige jeugd, met grote en vaak traumatische gevolgen. Je vindt de tekst helemaal onderaan dit bericht.
Ik heb zelf mogen ervaren dat Herman van Veen heel goed contact kon maken met kinderen. Hij had veel oog voor gekwetste kinderen en buitenbeentjes en dat terwijl hij zelf regelmatig sprak over zijn eigen gelukkige jeugd in Utrecht en zijn geliefde ouders. Hij gunde dat blijkbaar anderen ook en maakte mijn leven in ieder geval voor een korte periode wat zonniger. Herman gaf me uitzicht op beter, waar ik veel aan heb gehad tot de dag van nu.
Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? Wie heeft de zon uit jouw gezicht gehaald? Wie heeft het licht in jou gedoofd? Wie heeft je rooie wangen bleek gemaakt? Wie joeg de dromen uit je hoofd? Wie brak jouw kleine hart, kleurde je ogen zwart? Wie is niet nagekomen wat hij heeft beloofd?
Wie heeft het lachen in jouw keel gesmoord? Heeft je vuisten zo gebald? Wie heeft dat onbevangen kind vermoord, dat altijd opstaat als het valt? Wie boog jouw rechte rug? Trapte je speelgoed stuk? Wie brak jouw vleugels in de vreugde van een vlucht?
Wie is er zo aan jou voorbij gegaan? Wie verraadt hier jouw geloof? Wie hield zich voor het kraaien van de haan, na de derde keer nog doof? Wie is het die vergat, dat jij de toekomst had? Wie heeft jou net als ik te weinig lief gehad?
Wie heeft jou net als ik te weinig lief gehad?
Als ze als kind – Liselore Gerritsen (1982) Als ze als kind niet altijd zo stil had hoeven zijn, had ze vandaag misschien het hoogste lied gezongen. Als ze als kind niet altijd zo alleen was geweest, had ze vandaag misschien allang iemand gevonden
Als ze als kind niet altijd zo bang had hoeven zijn had ze vandaag misschien van iemand durven houden. Als ze als kind niet altijd zo’n puinhoop had gezien, had ze vandaag misschien kastelen kunnen bouwen
Als ze als kind de warmte van de zomer had gekend, was ze die warmte in haar winter nooit verloren. Als ze als kind de warmte van een nest had gekend, had het haar hele leven lang niet zo gevroren.
Als ze als kind niet al zo oud had hoeven zijn, had ze vandaag nog een kinderlied gezongen. Als ze als kind gewoon een kind had kunnen zijn, was ze vandaag als een kind opnieuw begonnen.
Herman van Veen is een artiest die je regelmatig bij de Songcatcher terugvindt. Vooral in zijn beginjaren was hij mijn held en was ik een grote fan van hem. Dat kwam natuurlijk ook doordat ik hem persoonlijk kende. Op mijn 12e kreeg ik een half jaar muziekles van hem en vlak daarna werd mijn broer voor een aantal jaren zijn manager. Daardoor had ik het geluk om concerten bij te wonen en soms zelfs te helpen met opbouwen.
Een heel mooi nummer van Herman uit die tijd is Hoe dikwijls. Helaas is er geen goede live-opname van te vinden en daarom deel ik een Duitse versie met je. Herman zong Wie oft tijdens een optreden in 1977. En ik geniet er weer volop van!
Hoe dikwijls Hoe dikwijls stond ik op het punt van breken. En brak ik zonder het zelf te weten, beloften die ik ongemerkt gemaakt heb, door heel vriendelijk onduidelijk te zijn.
Hoe dikwijls stond ik op het punt van weggaan, maar bleef ik om niemand voor het hoofd te stoten. En had ik mezelf stilzwijgend opgesloten, achter een plaatselijk angstvallig rookgordijn.
Wijs me waar de toetsen zitten, dan speel ik iets voor jou. Zonder erbij na te denken, omdat ik van je hou.
Wijs me waar de toetsen zitten, en schuif de hele boel opzij. Dan kan ik eindelijk zeggen, wat ik voor je voel.
Hoe dikwijls stond ik op het punt de waarheid, of wat daarvoor doorgaat te vertellen. Maar hield ik me in, omdat ik bang was voor de gevolgen van en wat men zeggen zou.
Hoe dikwijls stond ik op het punt te leren. Te leren leven met een gebrek aan zelfvertrouwen. Waardoor ik met iedereen rekening bleef houden, tot ik zelf niet goed meer wist wat ik nou wou.
Wijs me waar de toetsen zitten, dan speel ik iets voor jou. Zonder erbij na te denken, waarom ik van je hou.
Wijs me waar de toetsen zitten, en schuif de hele boel opzij. Dan kan ik eindelijk zeggen, wat ik voor je voel.
Eén van de mooiste liederen van Herman van Veen is voor mij Alles wat ik heb. Hier zingt hij het in Carré, waar hij in de jaren 70 een serie verpletterende concerten gaf die zorgden voor zijn definitieve doorbraak. Ik was erbij en genoot er intens van om mijn leermeester op de toppen van zijn kunnen aan het werk te zien. Het lied staat op het album Goed voor een glimlach (1971).
Alles wat ik heb Alles wat ik weet, weet ik van een ander, en alles wat ik laat, laat ik voor een ander. Alles wat ik heb, is alleen in naam, en die heb ik van een ander.
“Herman,” zegt de man en ik loop door. “Herman,” zegt de vrouw en ik aarzel. “Herman,” zegt het kind en ik voel me oud. “Herman,” zegt de wind en ik krijg het koud.
Alles wat ik zeg, zeg ik aan een ander, en alles wat ik geef, geef ik aan een ander. Alles wat ik heb, is alleen in naam, en die heb ik van een ander.
De hand die ik geef, geef ik aan een ander, en de tranen die ik laat, huil ik om een ander. De zin die ik heb, heb ik in een ander, en de liefde die ik voel, is voor een ander.
Te hooi en te gras is een ontroerend nummer dat Herman van Veen zong als toegift bij zijn show in Carré in 1976. Ik kon me goed voorstellen hoe dat ging, want ik had in de jaren daarvoor meerdere keren zo’n schitterend concert bijgewoond, omdat ik de mazzel had dat mijn broer David manager was van Herman.
Te hooi en te gras
Te hooi en te gras.
