Eén van mijn favoriete nummers is Everybody’s Talkin’ van de Amerikaanse singer/songwriter Fred Neil (1936-2001) uit 1966. Het is vooral bekend geworden in de versie van Harry Nilsson (1941-1994) uit 1968, die een hit werd nadat het uitkwam als “theme song” van de film Midnight Cowboy (1969). Hier wordt het lied gezongen door de Schotse singer/songwriter Paolo Nutini tijdens een optreden voor de Belgische tv in 2014.

Ik heb het zelf heel vaak gezongen, mezelf begeleidend op de piano. Heel bijzonder was die keer in 1981 in het Grand Hotel in Caïro, waar ik piano zat te spelen & zong toen het licht ineens uitviel. Toen het weer aanging zaten er opeens allemaal mensen om me heen die luid applaudisseerden. Een onvergetelijk moment en een mooie herinnering.

Everybody’s Talkin’
Everybody’s talking at me.
I can’t hear a word they’re saying.
Only the echoes of my mind.

People stop and stare at me.
I can’t see their faces,
only the shadows of their eyes.

I’m going where the sun keeps shining,
through the pouring rain.
Going where the weather
suits my clothes.
Backing off of to the Northeast wind,
and sailing on a summer breeze.
And skipping over the ocean
like a stone.

Everybody’s talking at me.
And I can’t hear a word they’re saying.
Only the echoes in my eyes.

People stop and stare at me.
But I can’t see their faces,
only the shadows in my eyes.

I’m going where the sun keeps shining,
through the pouring rain.
Going where the weather
suits my clothes.
Banking off of to the Northeast winds,
and sailing on a summer breeze.
And skipping over the ocean
like a stone.

I’m going where the sun keeps shining,
through the pouring rain.
Going where the weather
suits my clothes.
Banking off of to the Northeast winds,
and sailing on a summer breeze.
And skipping over the ocean
like a stone.