De inmiddels 74-jarige Amerikaanse singer/songwriter & gitarist Boz Scaggs volg ik nog niet zo heel lang, terwijl hij toch al muziek maakt sinds eind jaren 60. Ik ontdekte hem pas door zijn samenwerking met Donald Fagen en Michael McDonald, eerst in The New York Rock & Soul Revue (1989-1992) en later in The Dukes of September (2010-heden). Hij is thuis in een breed scala aan muziekstijlen, van blues, soul, rock en jazz. Afgelopen jaar kwam hij nog voor in mijn lijst met Beste Songs van 2018, met zijn lied Rock and Stick van zijn laatste album Out Of The Blues.
Op zijn 12e leerde Scaggs gitaar spelen en ontmoette hij Steve Miller op school. In 1959 werd hij zanger in diens band The Marksmen, en toen ze op de universiteit zaten speelden ze samen in bluesbands. Maar vanaf 1963 probeerd hij zijn eigen weg te gaan, ook al speelde hij in 1968 nog mee met de Steve Miller Band tijdens optredens en op de eerste twee albums.
Onlangs ontdekte ik dit heerlijke optreden van Boz Scaggs uit 1976, met zijn lied What Can I Say, waarbij hij wordt begeleid door een orkest. Het swingt werkelijk de pan uit! Hij schreef het nummer samen met David Paich, die je kent van de groep Toto. Het komt van Scaggs zevende album Silk Degrees, waarvoor hij een Grammy nominatie kreeg.
What Can I Say Three a.m., it’s me again, wouldn’t you know. Things would have to end this way. I did my best by perfect guest, knew when to go. Perfect, you knew when to stay.
Come on, tell me that you’re lonely dear. I’ve been feeling down some too. After all this time now, I’ve made it clear. I’ve been waiting just for you.
(What can I say?) Oh …. (?) baby. (What can I do?) Yeh, what can I do? (What can I say?) …. (?) through. (What can I do?) Do-oo-oo-oo.
Can’t you see the people stop and stare? Don’t it make you wonder why? I just happened to be standing there. Can’t you see it in my eyes?
(What can I say?) Oh you got me actin’ like a fool girl. (What can I do?) Yes stop making me like a little school girl. (What can I say?) Could this be your lucky day baby? (What can I do?) Do-oo-oo-oo. Oh Oh.
(What can I say?) Oh what can I say baby? (What can I do?) Yeh what can I do? (What can I say?) I’m down on my knees child. (What can I do?) Please, please, please, what can I say?
Ook dit jaar heb ik weer veel nieuwe muziek geluisterd op zoek naar pareltjes, en heb ik de beste nummers daaruit geselecteerd en met je gedeeld op mijn Facebookpagina, op deze blog en in mijn radioprogramma van de Songcatcher. Van de nummers die ik in 2018 voor het eerst hoorde zijn dit mijn favorieten. Ik heb ze weer ingedeeld naar land of plaats van herkomst. Klik met je muis op de liederen die in het oranje te zien zijn, dan kun je ze bekijken & beluisteren.
Albion (Michigan) USA The War and Treaty – Jeep Cherokee Laredo (2018): Opzwepende soul & gospel van het echtpaar Tanya & Michael Trotter.
Brazilië Augusto Teixeira & Ceumar – Virgula (2018) Augusto Teixeira – Costura (2018): Heerlijke sfeervolle muziek die past in de Braziliaanse traditie.
Engeland Blanco White –Lucky I Got What I Want(2017): Singer/songwriter met Andalusische & Latijns Amerikaanse invloeden in zijn gitaarspel. Dan Michaelson – Careless (2017): Een heel apart laag en bijna krakerig stemgeluid waar ik erg aan moest wennen, maar dat toch heel goed past bij het arrangement met strijkers. Hugh Coltman – Civy Street (2018) Hugh Coltman – Rain (2012): Het eerste nummer vol met invloeden uit de muziek van New Orleans en van Tom Waits en het tweede een prachtig cover over het natte, herfstige weer. Jono McCleery – Wild Is The Wind (2018) Jono McCleery – Dinner At Eight (2018): Zijn stem & gitaarspel doet me erg denken aan Kenny Rankin. Hier speelt hij twee prachtige covers.
Fort Worth (Texas) USA Leon Bridges – Bad Bad News (2018): Heerlijke uptempo soul met blazers en koortjes en een uitstekende tekst.
Los Angeles (California) USA Alison Krauss – Good Time Charlie’s Got the Blues (2017): Vlekkeloos gezongen klassieker van Danny O’Keefe, dat een hit werd in 1972. Arnold McCuller – Don’t Go Nowhere(2011): Heerlijke uptempo soul van zanger die vooral bekend is van zijn achtergrond werk bij James Taylor. The Jayhawks – Backwards Women (2018) The Jayhawks – Bird Never Flies (2018) The Jayhawks – Bitter End (2018) The Jayhawks – Everybody Knows (2018): Deze country rock band bestaat al sinds midden jaren 80 en met Back Roads And Abandoned Motels maakten ze hun beste album tot nu toe. Everybody Knows schreef Gary Louris samen met The Dixie Chicks in 2006.
Nashville (Tennessee) USA Buddy Miller – Treasure of the Broken Land(2017): Lekkere rootsmuziek van deze ervaren gitarist & producer met mooi blazersarrangement.
Nederland Paul de Munnik – Horizon(2018): Beste Nederlandstalige nummer van het jaar met prachtig strijkersarrangement.
New Orleans (Louisiana) USA Christina Friis – Blue on Blue (2018): Deens/Amerikaanse zangeres met onuitgebrachte nummers van Joni Mitchell, die ze schreef in de periode 1964 tot 1969.
New York (New York) USA Chely Wright – Between a Mother and a Child (2005): Bijzonder lied van deze country singer/songwriter, waarin ze haar moeder stevig aanpakt en alles wat die al die jaren bij haar neerlegde aan schuldgevoelens terug geeft waar het hoort. Eugene Ruffolo – Bella Maria(2017): Singer/songwriter die ik eind jaren 90 ontdekte en op zoek is gegaan naar zijn Italiaanse roots.
Portugal Luiz Caracol & Alina Frazao – Ser de lata (2017): Lekker uptempo duet. Pedro Moutinho & Tiago Bettencourt – Vou te levando em segredo (2009): Sfeervol, melancholisch duet van twee uitstekende zangers.
San Francisco (California) USA Boz Scaggs – Rock and Stick (2018): Gaat al mee vanaf de jaren 70 en op zijn 74e komt hij met dit heerlijke uptempo nummer.
Warren (Rhode Island) USA Brown Bird – Danger and Dread (2009): Band die bluegrass, zigeunermuziek & folk met elkaar combineren, waarvan de centrale man David Lamb in 2014 overleed aan leukemie.
The Jayhawks – Everybody Knows Tell me now, if you came sneakin’ up behind. Would you know me and see behind the smile? I can change like colors on a wall. Hopin’ no one else will find what lies beneath it all. I think I hide it all so well.
Steppin’ out, everyone can see my face. All the things I can’t erase from my life. Everybody knows. Standin’ out, so you won’t forget my name. That’s the way we play this game of life. Everybody knows.
Lookin’ through the crowd, I search for someone else. But every time I turn around I run into myself. Here I stand consumed by my surroundings. Just another day of everybody looking. I swore they’d never see me cry, never see me cry.
Steppin’ out, everyone can see my face. All the things I can’t erase in my life. Everybody knows. Standin’ out so you won’t forget my name. That’s the way we play this game of life. Everybody knows.
[Bridge] You say I’ll pay a price. That’s a chance that I’ll take. Though you may think I’m tellin’ lies. I just call it “getting by”.
Steppin’ out, everyone can see my face. All the things I can’t erase in my life. Everybody knows. Standin’ out so you won’t forget my name. That’s the way we play this game of life. Everybody knows.
De inmiddels 74-jarige Amerikaanse singer/songwriter & gitarist Boz Scaggs volg ik nog niet zo heel lang, terwijl hij toch al muziek maakt sinds eind jaren 60. Ik ontdekte hem pas door zijn samenwerking met Donald Fagen en Michael McDonald, eerst in The New York Rock & Soul Revue (1989-1992) en later in The Dukes of September (2010-heden). Hij is thuis in een breed scala aan muziekstijlen, van blues, soul, rock en jazz. Afgelopen jaar kwam hij nog voor in mijn lijst met Beste Songs van 2018, met zijn lied Rock and Stick van zijn laatste album Out Of The Blues.
What Can I Say
(What can I say?)
(What can I say?)
