Zoals je weet ben ik een groot fan van de Amerikaanse singer/songwriter James Taylor. Via hem leerde ik ook de muziek van zijn jongere broer Livingston Taylor kennen. Daarom was ik blij verrast met de vondst van een heerlijke live-versie van het lied Somewhere Over The Rainbow, tijdens een optreden in de Amerikaanse muzikale tv-show Midnight Special in 1974.
Net als zijn broer maakt Livingston van een cover een heel eigen nummer en dat spreekt me aan. Het komt van zijn 3e album Over The Rainbow uit 1973.
Het lied werd in 1939 geschreven door componist Harold Arlen (1905-1986) en tekstschrijver Yip Harburg (1896-1981) voor de film The Wizard Of Oz met Judy Garland (1922-1969) in de hoofdrol.
Somewhere over the rainbow Somewhere over the rainbow, way up high. There’s a place that I heard of once in a lullaby.
Somewhere over the rainbow, bluebirds gonna fly. Birds fly over the rainbow, why oh why can’t I?
Someday I’ll wish upon a star, and wake up where the clouds are far behind me. Where troubles melt like lemon drops, away above the chimney tops. That is where, that is where, you’re gonna find me, oh Lord.
Someday I’ll wish upon a star, and I wake up with the clouds are far behind me. Where troubles melt like lemon drops, away above the chimney tops. That is where, that is where, you’re gonna find me.
And somewhere over the rainbow bluebirds gonna fly. Birds fly over the rainbow, why can’t I? Over the rainbow.
Zoals je weet ben ik een groot liefhebber van Braziliaanse muziek sinds mijn kennismaking met Sergio Mendes & Brasil 66 in mijn jeugd. Daarom was ik aangenaam verrast door deze geweldige uitvoering van het lied Roda viva door de Nederlandse vocale groep Cantorias met o.a. de Braziliaans/Utrechtse zangeres Lilian Vieira tijdens een optreden in 2021. De groep richt ze op de sound van de Braziliaanse muziek uit de jaren 70 & 80. Het nummer wordt hier gezongen door de Braziliaanse bassist Breno Viricimo samen met de zangeressen Nina Rompa, Femke Smit, Anna Serierse & Lilian Vieira. Het staat op hun debuutalbum van vorig jaar.
Het lied Roda viva (Levenscirkel) werd geschreven door Chico Buarque. Zijn familienaam is Buarque de Hollanda, wat heel toepasselijk is in deze context. Het nummer komt uit zijn gelijknamige musical uit 1967 en is een verhuld protestlied tegen de dictatuur. Zijn vader Sergio was historicus, socioloog & journalist en zijn moeder Maria beeldend kunstenaar & pianiste. Zijn zussen zijn zangeres Miucha (1937-2018) & politica Ana de Hollanda, die o.a. minister van cultuur was.
Meer van dit soort muziek vind je via Olaiamusic, een initiatief van Breno Viricimo waarmee hij een leidende stem wil zijn bij het bevorderen van interculturele uitwisseling. Het is de missie van Olaiá om in Nederland de diversiteit en het rijke culturele erfgoed van Braziliaanse muziek uit te dragen en te vieren binnen een gemeenschap van muzikanten en fans.
Roda viva Tem dias que a gente se sente, como quem partiu ou morreu. A gente estancou de repente, ou foi o mundo então que cresceu. A gente quer ter voz ativa, no nosso destino mandar. Mas eis que chega a roda-viva, e carrega o destino pra lá.
Roda mundo, roda-gigante. Rodamoinho, roda pião. O tempo rodou num instante, nas voltas do meu coração
A gente vai contra a corrente, até não poder resistir. Na volta do barco é que sente, o quanto deixou de cumprir. Faz tempo que a gente cultiva, a mais linda roseira que há. Mas eis que chega a roda-viva, e carrega a roseira pra lá.
Roda mundo, roda-gigante. Rodamoinho, roda pião. O tempo rodou num instante, nas voltas do meu coração.
A roda da saia, a mulata, não quer mais rodar, não senhor. Não posso fazer serenata, a roda de samba acabou. A gente toma a iniciativa, viola na rua, a cantar. Mas eis que chega a roda-viva, e carrega a viola pra lá.
Roda mundo, roda-gigante. Rodamoinho, roda pião. O tempo rodou num instante, nas voltas do meu coração.
O samba, a viola, a roseira, um dia a fogueira queimou. Foi tudo ilusão passageira, que a brisa primeira levou. No peito a saudade cativa, faz força pro tempo parar. Mas eis que chega a roda-viva, e carrega a saudade pra lá.
Roda mundo, roda-gigante. Rodamoinho, roda pião. O tempo rodou num instante, nas voltas do meu coração.
For a Dancer is een prachtig lied van de Amerikaanse singer/songwriter Jackson Browne, dat komt van zijn album Late For The Sky uit 1974. Hier zingt hij het in 1999 tijdens de 2 Meter Sessies en krijgt hij meerstemmige vocale ondersteuning van zijn vrienden van de groep Venice.
Hij zegt zelf het volgende over het nummer: “I wrote this for a friend of mine who died in a fire. He was in the sauna in a house that burned down, so he had no idea anything was going on. It was very sad. He was a really interesting guy. Besides being a great dancer, he was an ice skater – he had a job in the Ice Follies. And he was a great tailor – he would make his friends clothes. He was a Renaissance man. When I wrote him the song – it’s a song I’ve sung many times, other times when people have died – but I was making a metaphor out of the dance. Just the idea that your life is a dance. And there’s a line in it, ‘In the end, there is one dance you do alone.’ That’s one of the songs I’ve sung all through the years, and for me, it’s like going to that place, and dealing with the fact that life will end. It’s a sad song, but at the same time, it feels good to sort through that reality and touch base with it, and then go on.”
For a Dancer Keep a fire burning in your eye. Pay attention to the open sky. You never know what will be coming down.
I don’t remember losing track of you. You were always dancing in and out of view. I must’ve thought you’d always be around.
Always keeping things real by playing the clown. Now you’re nowhere to be found.
I don’t know what happens when people die. Can’t seem to grasp it as hard as I try. It’s like a song I can hear playing right in my ear. But I can’t sing, I can’t help listening.
And I can’t help feeling stupid standing ‘round. Crying is they ease you down. ‘Cause I know that you’d rather we were dancing.
(Dancing our sorrow away.) Right on dancing. (No matter what fate chooses to play.) There’s nothing you can do about it anyway.
Just do the steps that you’ve been shown. By everyone you’ve ever known. Until the dance becomes your very own. No matter how close to yours, another’s steps have grown. In the end there is one dance you’ll do alone.
Keep a fire for the human race. Let your prayers go drifting into space. You never know what will be coming down.
Perhaps a better world is drawing near. Just as easily it could all disappear. Along with whatever meaning you might have found.
Don’t let the uncertainty turn you around. (The world keeps turning around and around) Go on and make a joyful sound.
Into a dancer you have grown. From a seed somebody else has thrown. Go on ahead and throw some seeds of your own, and somewhere between the time you arrive, and the time you go. May lie the reason you were alive, that you’ll never know.
Mijn oudere broer Roeland kwam vroeger vaak thuis met bijzondere muzikale ontdekkingen, van singer/songwriters waar nooit iemand van had gehoord, maar die wel lekkere muziek maakten. Zo was daar de Amerikaanse singer/songwriter Kenny Rankin (1940-2009) met zijn jazzy muziek en zijn bijzonder manier van gitaarspelen & zingen. Hij is nooit echt bekend geworden bij het grote publiek doordat zijn muziek niet zo makkelijk te categoriseren is. Het maakt hem een artiest die vooral door andere artiesten hoog gewaardeerd werd.
Zo vroeg Paul McCartney hem zijn versie van Blackbird (van zijn album Silver Morning uit 1974) te spelen tijdens het concert in 1987 waarbij Lennon & McCartney werden geïnstalleerd in de The Songwriters Hall Of Fame. En Herman van Veen gebruikte twee nummers van Rankin, inclusief arrangementen, op zijn LP Morgen (1971). Dat zijn het instrumentale Minuet en The Girl I Left Behind.
Muzikaal is Kenny Rankin vooral geïnspireerd door zijn jeugd in New York, met sterke Afro-Cubaanse, Dominicaanse en Portoricaanse invloeden, en door zijn kortstondige en gepassioneerde relatie in 1960 met Laura Nyro (1947-1997). Hij begon als zanger, maar ging gitaar spelen in 1964, nadat hij een album had gehoord van Joao Gilberto (1931-2019), de beroemde Braziliaanse gitarist & zanger, die samen met Antonio Carlos Jobim (1927-1994) aan de basis stond van het succes van de bossa nova. Terwijl hij nog maar een paar akkoorden kende, werd Rankin al gevraagd mee te spelen als slaggitarist op het baanbrekende album Bringing It All Back Home van Bob Dylan uit 1965. Het album dat Dylan van folkie tot rocker maakte en tegelijkertijd veel weerstand opriep.
Hier zingt Kenny Rankin zijn lied In The Name Of Love tijdens een optreden in de Amerikaanse muzikale tv-show The Midnight Special uit 1973. Als het goed is begint de muziek automatisch bij 50.57 minuten, maar mocht dat niet zo zijn, zoek het dan zelf even op.
Ik ken het nummer van mijn favoriete album van hem, Silver Morning uit 1974. Maar wat blijkt nou, hij zette het lied zelf al in 1966 op een single, zoals je hier kunt horen. De B-side van de single is het nummer Haven’t We Met dat eveneens terugkomt op Silver Morning en tot mijn favorieten behoort. Hier hoor je de versie uit 1966 en hier die van 1974.
Wat ik tegelijkertijd ook ontdekte is dat beide nummers gecoverd zijn door bekende jazz-zangeressen nog voordat Rankin ze zelf op een single zette. In The Name Of Love, dat hij schreef samen met singer/songwriter Estelle Levitt (1939-2022), werd al in 1964 op de plaat gezet door jazz singer/songwriter Peggy Lee (1920-2002), maar die versie is niet veel soeps, zoals je hier kunt horen. Haven’t We Met schreef Rankin samen met songwriter Ruth Batchelor (1934-1992), en werd gecovered door jazz-zangeres Carmen McRae (1922-1994) in 1965. En die versie kun je hier beluisteren.
In the Name Of Love What burns and glows without flame. What lives and grows without any rain. What brings a smile that only lasts a little while. Then makes me cry without shame.
Now then how can you please me. Torture and tease me. And do it in the name of love.
Don’t you know how to be nice. You leave me without thinking twice. You’re warm like an oven, only when you want a little loving. Then you’ll go from fire to ice.
Well then how can you please me, torture and tease me, and do it in the name of love
Am I a coming, am I going. I got no way of knowing you’re mine.
You made me rise and you make me fall. You make me stumble and crawl. Baby get with it, come on admit it. Whisper to me if you don’t really love me in the morning. How can you please me, torture and tease me. Do it in the name of love.
Er zijn soms van die zangers of zangeressen waar ik zelf weinig mee heb en die me dan toch opeens totaal verrassen met een prachtige uitvoering van een lied. Dat had ik bij Karin Bloemen en haar versie van welbekende nummer Het dorp van Wim Sonneveld. Meestal vind ik haar nogal over de top. Maar wat ze hier laat horen is van grote klasse.
Ze zingt het lied hier tijdens het Gala van het Nederlandse Lied ter ere van Wim Sonneveld in 1999. Eerst zou Marco Borsato het zingen, maar die miste zijn vliegtuig. Men vroeg zich af wie het dan zou kunnen doen. Alle grote namen hadden iets van nee, liever niet. En toen had Karin zich aangeboden. Hoogzwanger was ze op dat moment en ze zong het lied alsof het voor het eerst klonk, alleen begeleid door Cor Bakker op de piano. Die twee hadden het lied even in de pauze van de opname van het programma doorgenomen, de toonsoort vastgesteld en de rest was pure improvisatie. De hele zaal & de crew van het programma zelf luisterden met open mond en uiteindelijk in tranen.
Friso Wiegersma (1925-2006), de schrijver van het lied, zat op de eerste rij en straalde van geluk. Zoals je weet komt de originele melodie van het nummer La Montagne (1964) van Jean Ferrat (1930-2010). Wiegersma schreef zijn versie in 1965 en het werd vooral bekend in de uitvoering van zijn partner Wim Sonneveld (1917-1974).
Wiegersma was een multitalent, net als zijn vader Hendrik Wiegersma (1891-1969). Die was huisarts, tekenaar, boekbandontwerper, kunstschilder en schrijver. Friso werd geboren in Deurne, het dorp waar het lied over gaat, en zag zichzelf eigenlijk vooral als beeldend kunstenaar.
Het dorp Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk een kar met paard, een slagerij J. van der Ven. Een kroeg, een juffrouw op de fiets, het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben.
Dit dorp, ik weet nog hoe het was. De boerenkinderen in de klas, een kar die ratelt op de keien. Het raadhuis met een pomp ervoor, een zandweg tussen koren door. Het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van m’n vader, zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en kon niet weten. Dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
Wat leefden ze eenvoudig toen, in simpele huizen tussen groen, met boerenbloemen en een heg. Maar blijkbaar leefden ze verkeerd, het dorp werd gemoderniseerd, en nou zijn ze op de goeie weg.
Want ziet, hoe rijk het leven is, ze zien de televisiequiz, en wonen in betonnen dozen. Met flink veel glas, dan kun je zien, hoe of het bankstel staat bij Mien, en d’r dressoir met plastic rozen.
En langs het tuinpad van m’n vader, zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind, hoe kon ik weten, dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar, in minirok en Beatle-haar, en joelt wat mee met beat-muziek. Ik weet wel het is hun goeie recht, de nieuwe tijd, net wat u zegt, maar het maakt me wat melancholiek.
Ik heb hun vaders nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent. Ik zag hun moeders touwtjespringen. Dat dorp van toen, het is voorbij. Dit is al wat er bleef voor mij. Een ansicht en herinneringen.
En langs het tuinpad van m’n vader, zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind, hoe kon ik weten, dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
Zoals je weet ben ik een groot fan van de Amerikaanse singer/songwriter James Taylor. Via hem leerde ik ook de muziek van zijn jongere broer Livingston Taylor kennen. Daarom was ik blij verrast met de vondst van een heerlijke live-versie van het lied Somewhere Over The Rainbow, tijdens een optreden in de Amerikaanse muzikale tv-show Midnight Special in 1974.
Somewhere over the rainbow
Where troubles melt like lemon drops,
That is where, that is where,
