06.12.2020

Fiona Apple – Why Try To Change Me Now

Een heel bijzondere singer/songwriter met een nogal heftig verleden is de Amerikaanse Fiona Apple. Toen ze 12 was is ze verkracht, en daardoor ontwikkelde ze een eetstoornis, met als doel zichzelf onaantrekkelijk te maken voor potentiële daders. Maar haar omgeving dacht dat zij leed aan anorexia. Daarnaast kreeg ze last van paniekaanvallen als ze na school naar huis liep. Over haar trauma heeft ze geen nummers geschreven omdat “It’s a boring pain. It’s such a fuckin’ old pain that there is nothing poetic about it”.

Apple komt uit een muzikaal nest, met een vader & moeder die in musicals speelden, een opa die zong in een big band en een oma die danseres was. Van jongs af aan kreeg ze klassiek pianoles en ze begon zelf te componeren vanaf haar 8e. Al snel ontdekte ze de jazz van Billy Holiday & Ella Fitzgerald, die haar grote voorbeelden werden. Uiteindelijk ging ze bijzondere popmuziek maken, met een geheel eigen stijl. De jazz invloed hoor je terug in het prachtige lied Why Try To Change Me Now, dat tegelijkertijd een tekst heeft die uitstekend past bij Apple’s anders zijn, en op haar lijf geschreven lijkt.

De muziek van het nummer is van componist Cy Coleman (1929-2004), die onder andere bekend is van het lied Big Spender (uit de musical Sweet Charity). Hij schreef voor musicals op Broadway & voor films en speelde als wonderkind van 6 tot 9 al piano recitals, onder ander in Carnegie Hall. Coleman schreef Why Try To Change Me Now samen met tekstschrijver Joseph McCarthy (1885-1943) voor Frank Sinatra. Het komt van diens album No One Cares uit 1952, dat bekend staat als één van zijn somberste platen. Hij refereerde er zelf soms aan als een collectie zelfmoordliederen en dat had ongetwijfeld ook te maken met zijn intense, maar tegelijkertijd buitengewoon moeizame relatie met actrice Ava Gardner (1922-1990) van die tijd. Hier hoor je zijn versie van het lied.

Apple’s versie van het nummer komt van het prachtige verzamelalbum The Best Is Yet To Come: The Songs Of Cy Coleman uit 2009, waarop diverse interessante zangeressen van nu aan de slag gaan met populaire muziek uit de jaren 50 en 60. Naast Apple zijn dat onder andere Patty Griffin, Sara Watkins, Ambrosia Parsley, Jill Sobule, Nikki Costa en Madeleine Peyroux. Op het album zingt Apple ook nog het lied I Walk A Little Faster, dat zeker ook de moeite waard is om naar te luisteren.

Why Try To Change Me Now
I’m sentimental
so I walk in the rain.
I’ve got some habits
even I can’t explain.
Go to the corner,
I end up in Spain.
Why try to change me now?

I sit and daydream.
I’ve got daydreams galore.
Cigarette ashes
there they go on the floor.
I go away weekends,
leave my keys in the door.
Why try to change me now?

Why can’t I be
more conventional.
People talk and they stare,
so I try.
But that can’t be,
because I can’t see.
My strange little world
just go passing me by.

So let people wonder,
let ‘em laugh,
let ‘em frown.
You know I’ll love you,
‘till the moon’s upside down.
Don’t you remember,
I was always your clown.
Why try to change me now.

Don’t you remember,
I was always your clown.
So why try to change me now?

Why can’t I be
more conventional.
People talk and they stare,
so I try.
But that can’t be,
because I can’t see.
My strange little world
just go passing me by.

So let people wonder,
let ‘em laugh,
let ‘em frown.
You know I’ll love you,
‘till the moon’s upside down.
Don’t you remember,
I was always your clown.
Why try to change me?
Why would you want to change me?
Why try to change me now?

22.11.2020

Graham Nash – Try To Find Me

Try To Find Me is een bijzonder lied van de Engelse singer/songwriter Graham Nash, dat hij hier zingt tijdens een optreden in 1991 in San Francisco. Het raakt me, want het doet me denken aan mijn broer, die jaren geleden in de isoleer was opgenomen en totaal platgespoten was. Maar gelukkig was hij toch in staat me met een blik vol angst op te roepen hem terug te vinden en te helpen. En daar heb ik vervolgens naar gehandeld en met behulp van mijn andere broers en een second opinion is het ons uiteindelijk gelukt hem uit de kliniek weg te krijgen, waar zijn klachten totaal verkeerd waren ingeschat.

Het nummer zou ook kunnen gaan over iemand met dementie, maar de achtergrond is toch iets anders. Het lied is verbonden met  de drie gehandicapte kinderen van Neil Young. Zeke & Ben hebben allebei de erfelijke aandoening spastische cerebrale parese en Amber lijdt aan epilepsie. Zeke is de zoon van actrice Carrie Snodgrass. Terwijl Ben & Amber de kinderen zijn van Young’s tweede vrouw singer/songwriter & filantropist Pegi Young (1952-2019). Zij heeft in 1986 The Bridge School opgericht in Hillsborough (California) voor kinderen met spraak en fysieke handicaps. En samen met Neil organiseerde ze van 1986 tot 2016 jaarlijks het tweedaagse Bridge School Benefit Concert waar in de loop der jaren veel bekende artiesten optraden, zoals Mumford & Sons, Crosby Stills Nash & Young, Don Henley, Bob Dylan, Tracey Chapman, Jackson Browne, Steve Miller, James Taylor, Elton John, Bonnie Raitt, Simon & Garfunkel, Pearl Jam, The Pretenders, David Bowie, Patti Smith, REM, The Who, Tom Waits, Brian Wilson, Red Hot Chili Peppers, Paul McCartney, Norah Jones, Fleet Foxes, Buffalo Springfield, Tony Bennett, Diana Krall, Elvis Costello, Bruce Springsteen & Metallica.

Volgens Nash kwam zijn inspiratie voor het lied bij zijn toenmalige vrouw actrice Susan Sennett vandaan. Zij zag op de Bridge School twee jonge gehandicapte kinderen, waarvan de ene de andere troostte door haar hand uit te steken om hem gerust te stellen dat alles goed zou komen. Toen Nash dat verhaal van haar hoorde was hij zo geraakt dat hij dit lied schreef.

Try To Find Me
I’m in here,
with a lonely light,
but maybe you can see me.
But I’m in here,
with my mind on fire.
Do your best and try to find me.

Under me there’s a lovely life,
that screams for a little daylight.
Oh and through my eyes.
I can see for sure,
and my soul shines on.
So try to find me.

‘Cause I’m trapped
in the web of a dark night.
Won’t you please
be my bridge into daylight?
Cause when I know I am loved
I’m all right.
So try to find me.

Try to find me.
‘Cause I’m trapped
in the web of a dark night.
Won’t you please
be my bridge into daylight?
Cause when I know I am loved,
I am all right.
So try to find me.

Oh hear my heart.
It’s the same as yours,
but it beats with a distant thunder.
Oh and I’m still, still in here,
with my heart so pure.
I can say no more.
But won’t you unlock my door,
and try to find me.

08.11.2020

Stef Bos – Les geleerd

Ik volgde dit jaar voor het eerst het muzikale tv programma Beste Zangers en het viel me op (met alle respect voor de andere artiesten) dat er eentje met kop en schouders boven de rest uitstak. En dat was Stef Bos.

Ik heb Stef in 1982 intensief meegemaakt bij zijn eerste succes op het cabaretfestival Camaretten en daarna op tournee door het land, beide in de rol van manager. Maar toen hij jaren later nationaal doorbrak heb ik hem eerlijk gezegd nauwelijks gevolgd, vooral doordat zijn manier van zingen, wat ik “zing-zeggen” noem, me niet aansprak, omdat ik weet dat hij uitstekend “gewoon” kan zingen.

Maar de afgelopen jaren ben ik geleidelijk aan van mening veranderd en onder de indruk geraakt van zijn uitstraling en de manier waarop hij teksten bij je laat binnenkomen. Wat mij betreft is hij daar enorm in gegroeid en dat laat hij in dit programma op indrukwekkende wijze zien & horen.

Luister maar eens naar zijn prachtige versie van het lied Mind Made Up (2018) van de Nederlandse singer/songwriter Wulf (Lieuwe Albertsma). Het arrangement met de blazers doet me sterk denken aan een nummer van Michael Franks. Alleen weet ik niet meer welk nummer van hem, dus als jij een idee hebt laat het me dan even weten.

Les geleerd
Ik was overal en nergens.
Ik had een richting zonder doel.
En ik zat teveel te denken
over wat je eigenlijk moet doen.

Ik zag te veel de schaduwkanten.
Ik zocht te weinig naar het licht.
En ik dacht de wereld is de weg kwijt.
Maar het was niet de wereld,
het was ik.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie hier ben ik weer.
Ik heb m’n les geleerd.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie hier ben ik weer.
Ik heb m’n les geleerd.

Ik stond verloren op een kruispunt,
en ik dacht, ik dacht,
ik heb mijn kans gemist.
M’n kop bepaalde vaak de richting,
terwijl mijn hart,
terwijl mijn hart het beter wist

Wulf je moet niet bang zijn om te vallen,
want anders maak je nooit een sprong.
Je kunt alleen, je kunt alleen
tegen de stroom in de weg terug vinden
naar de bron.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie ik ben er weer.
Ik heb m’n les geleerd.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie ik ben er weer.
Ik heb m’n les geleerd.

En wat er ook van mij zal worden Wulf.
Ik ga gewoon vanaf nu mijn eigen gang.
Ik ben geboren,
wij zijn geboren om te zingen.
Want dat is alles,
dat is alles wat ik kan.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie ik ben er weer.
Ik heb m’n les geleerd.

Ik heb m’n les geleerd.
Het ging soms goed verkeerd.
Maar zie ik ben er weer.
En ik dans en ik dans
en ik heb m’n les geleerd.

Ik heb m’n les geleerd,
het ging soms goed verkeerd
Ik heb, ik heb, ik heb, ik heb, ik heb.

Ik heb mijn les geleerd.
En het ging soms goed verkeerd, vriend.
Maar zie ik ben er weer.
Ik heb m’n les geleerd.

Tags:
25.10.2020

Herman van Veen – Te hooi en te gras

Te hooi en te gras is een ontroerend nummer dat Herman van Veen zong als toegift bij zijn show in Carré in 1976. Ik kon me goed voorstellen hoe dat ging, want ik had in de jaren daarvoor meerdere keren zo’n schitterend concert bijgewoond, omdat ik de mazzel had dat mijn broer David manager was van Herman.

Na ruim twee uur meegenomen te zijn in een wervelende show, was het de hoogste tijd voor wat verstilling aan het eind. En bij mij kwamen dan de tranen van ontroering over wat voor moois ik had meegemaakt op zo’n avond.

Daarom was ik erg blij toen dit lied op het verzamelalbum Gezongen: 10 jaar Herman van Veen verscheen uit 1975 en ik er zo vaak als ik wilde van kon genieten. De tekst is van Rob Chrispijn en de muziek van Erik van der Wurff (1945-2014) en Herman zelf.

Te hooi en te gras
Als dit op een gedicht lijkt,
dan komt dat door jouw ogen,
die blauwer worden als je praat
over zeemeeuwen en aardbeienjam.

Als dat op jouw gezicht lijkt,
dan ligt dat aan een ochtend,
tegen de wind in door de polder
naar jouw huis.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras.
Dat was wat het was.

De zon brak door de wolken.
De hemel scheurde open.
Er hing een druppel
aan je neus.

Als ik ben blijven plakken,
dan ligt dat aan augustus.
Onder de kersen in de schaduw
van jouw tuin.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras.
Dat was wat het was

We aten als het uitkwam.
We lagen waar we wilden.
En jij vergat haast wie ik was.

En als ik nu nog thee zet.
Dan ligt dat aan het toeval,
dat ik je hoorde huilen,
toen je dacht
dat ik al weg was.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras,
dat was wat het was.

11.10.2020

Darrell Scott – The Day After

The Day After is een ontroerend lied van de Amerikaanse singer/songwriter Darrell Scott, dat gaat over de dood van zijn collega David Olney (1948-2020). Die stierf tijdens een optreden in Santa Rosa (Florida) op 18 Januari 2020. Hij stopte midden in een lied, verontschuldigde zich en overleed, waarschijnlijk aan een hartaanval.

Scott zegt er zelf het volgende over: “I was on the same songwriter festival (30A), where David Olney passed in mid-song on stage less than one month ago. Many of us were there at the festival with that news of our brilliant friend gone. This song called “The Day After” is what I have done in processing the loss with love, respect and remembrance of a great lifetime artist.”

Darrell Scott wordt in dit nummer begeleid door Andrea Zonn & Kristin Wilkinson op viool en Austin Hoke op cello.

The Day After
I found out the next morning
from my ex wife.
The world and David Olney had lost his life.
The message sure was sad,
but I was not surprised.
The day after David Olney died

Panhandle Florida
sure can make you cold.
January northern winds
can cut right through your soul.
We all walked in with sorrows
looking for a place to hide.
The day after David Olney died.

Professor, contender, breathless,
beauty, fearless, theater.
Words to cut right through me.
A gentleman a wild man,
underneath fadora hat.
I’ll always picture him like that.

I offered up a song
that I hardly knew.
With his poetry and passion,
his rocking wisdom passing through.
Half of us were silent,
and the other half just cried.
The day after David Olney died.

I went to the place
where he last bowed his head.
To feel the ghost of Shakespeare,
where they pronounced him dead.
Then I smoked and toasted brilliance
to the sunset tide.
The day after David Olney died.

Passion, overwhelming,
through his stories and his songs.
Weeping in the back row,
till the last one was gone.
I wish I had more time with him,
is all I can say.
Wish he were here with us today.

So if you’re traveling that ole west
bound out of 30A.
And need a song or dignity
to light your way.
Lend an ear to a singer
who never learned to lie.

His last words were I am sorry.
Why?