Een concert dat in mijn muzikale geheugen gegrift staat, was het optreden van Lhasa op 6 April 1999 in Rasa te Utrecht. Samen met mijn goede vriend Pim zag en hoorde ik een jonge vrouw zingen met een stem als een oude ziel. Die indruk had ik daarvoor ook al gekregen bij het beluisteren van haar album La Llorona (1998) en daarom was het zo’n enorme verrassing voor me om daar zo’n jonge blom op het podium te zien staan. Kwam daar dat bijzondere en intense geluid uit? Jazeker en live was het nog veel indrukwekkender dan het op de plaat al was. Wat een prachtig samenspel met de band, wat een beheersing en tegelijkertijd ook enorme emotionaliteit die me meesleepte in een bijzonder avontuur.
Lhasa de Sela (1972-2010) was een kind van hippie-ouders, met een Mexicaanse vader Alejandro Sela die taallessen gaf en een Amerikaanse moeder Alexandra Karam die fotografe en actrice was. Ze kwam voort uit een bijzondere muzikale, theatrale en vooral ook internationale familie. Met haar ouders en zussen trok ze jarenlang in een omgebouwde schoolbus door de VS & Mexico en de muziek werd haar met de paplepel ingegoten. Na de scheiding van haar ouders, woonde ze met haar moeder en zussen in San Francisco en zong ze vanaf haar 13e in een Grieks café. Ze volgde haar zussen naar Montreal, waar die een circusopleiding volgden, en trad regelmatig op in café’s en nachtclubs. In 1997 werd ze ontdekt, met als gevolg haar eerste album La Llorana. En zo kwam ze dus uiteindelijk ook in mijn leven terecht. 
Na haar succes tourde ze een tijd rond en voegde zich uiteindelijk bij het theatercircus in Frankrijk waar haar zussen leefden en werkten. Samen trokken ze daar weer jaren rond, net als in hun jeugd. Lhasa maakte nog twee albums in 2003 en 2009 en is helaas te jong gestorven in 2010 aan de gevolgen van borstkanker. In mijn gedachten staat ze nog steeds op dat podium in Utrecht en beleef ik nog een keer dat prachtige concert. Geniet met me mee van De cara a la pared, mijn favoriete lied van haar eerste album.
De cara a la pared
Llorando
de cara a la pared
se apaga la ciudad
Llorando
Y no hay màs
muero quizas
Adonde estàs?
Soñando
de cara a la pared
se quema la ciudad
Soñando
sin respirar
te quiero amar
te quiero amar
Rezando
de cara a la pared
se hunde la ciudad
Rezando
Santa Maria
Santa Maria
Santa Maria
Muriendo
Ik was ook bij het concert en helemaal in de ban…
Haar muziek is zo indrukwekkend, zo echt, zo touching. Ik vond het destijds zo schokkend dat ze ineens overleden was. Het voelde oneerlijk, dat zoveel authenticiteit, zoveel passie, zomaar gewoon aan het leven ontrukt werd. Alsof het teveel van het goede was, dat ons en haar niet toegestaan werd. En tegelijk was ze er heel bescheiden over (zie, ergens online, een interview).