Er zijn soms van die zangers of zangeressen waar ik zelf weinig mee heb en die me dan toch opeens totaal verrassen met een prachtige uitvoering van een lied. Dat had ik bij Karin Bloemen en haar versie van welbekende nummer Het dorp van Wim Sonneveld. Meestal vind ik haar nogal over de top. Maar wat ze hier laat horen is van grote klasse.
Ze zingt het lied hier tijdens het Gala van het Nederlandse Lied ter ere van Wim Sonneveld in 1999. Eerst zou Marco Borsato het zingen, maar die miste zijn vliegtuig. Men vroeg zich af wie het dan zou kunnen doen. Alle grote namen hadden iets van nee, liever niet. En toen had Karin zich aangeboden. Hoogzwanger was ze op dat moment en ze zong het lied alsof het voor het eerst klonk, alleen begeleid door Cor Bakker op de piano. Die twee hadden het lied even in de pauze van de opname van het programma doorgenomen, de toonsoort vastgesteld en de rest was pure improvisatie. De hele zaal & de crew van het programma zelf luisterden met open mond en uiteindelijk in tranen.
Friso Wiegersma (1925-2006), de schrijver van het lied, zat op de eerste rij en straalde van geluk. Zoals je weet komt de originele melodie van het nummer La Montagne (1964) van Jean Ferrat (1930-2010). Wiegersma schreef zijn versie in 1965 en het werd vooral bekend in de uitvoering van zijn partner Wim Sonneveld (1917-1974).
Wiegersma was een multitalent, net als zijn vader Hendrik Wiegersma (1891-1969). Die was huisarts, tekenaar, boekbandontwerper, kunstschilder en schrijver. Friso werd geboren in Deurne, het dorp waar het lied over gaat, en zag zichzelf eigenlijk vooral als beeldend kunstenaar.
Het dorp
Thuis heb ik nog een ansichtkaart,
waarop een kerk een kar met paard,
een slagerij J. van der Ven.
Een kroeg, een juffrouw op de fiets,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar het is waar ik geboren ben.
Dit dorp, ik weet nog hoe het was.
De boerenkinderen in de klas,
een kar die ratelt op de keien.
Het raadhuis met een pomp ervoor,
een zandweg tussen koren door.
Het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en kon niet weten.
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
Wat leefden ze eenvoudig toen,
in simpele huizen tussen groen,
met boerenbloemen en een heg.
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd,
het dorp werd gemoderniseerd,
en nou zijn ze op de goeie weg.
Want ziet, hoe rijk het leven is,
ze zien de televisiequiz,
en wonen in betonnen dozen.
Met flink veel glas, dan kun je zien,
hoe of het bankstel staat bij Mien,
en d’r dressoir met plastic rozen.
En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten,
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar,
in minirok en Beatle-haar,
en joelt wat mee met beat-muziek.
Ik weet wel het is hun goeie recht,
de nieuwe tijd, net wat u zegt,
maar het maakt me wat melancholiek.
Ik heb hun vaders nog gekend,
ze kochten zoethout voor een cent.
Ik zag hun moeders touwtjespringen.
Dat dorp van toen, het is voorbij.
Dit is al wat er bleef voor mij.
Een ansicht en herinneringen.
En langs het tuinpad van m’n vader,
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind, hoe kon ik weten,
dat dat voorgoed voorbij zou gaan.
