Er zijn van die zangeressen waar je een beetje verliefd op wordt. Ik had dat eind jaren 80 met Julia Fordham. Haar platen heb ik grijs gedraaid, zo geraakt was ik door haar breekbare stem, emotionele teksten en mooie koppie. Ik zag haar in die tijd in een klein zaaltje ergens in Amsterdam en was helemaal verloren door dat kleine opdondertje en haar prachtige stem met dat grote bereik (van lage alt naar hoge sopraan).

Ben jij ook wel eens een beetje verliefd geweest op een zangeres of een zanger?

Het nummer dat ik van Julia Fordham heb uitgekozen staat op haar album Swept uit 1991. Ze wordt hier begeleid door Spencer Cousins op piano.

Swept
I’ve said things I shouldn’t have said.
I might break your heart and my promises.
Swept up in the moment of it all.

I keep meaning to hold something back.
People always say to do that.
It isn’t in my nature in fact at all.

I swear I never was so cynical.
It must have crept up on me.
Miracle of miracles, that I won’t always be.

You’ve said things you shouldn’t have said.
You might break my heart and your promises.
Swept up in the moment of it all.

I swear I never was so cynical.
It must have crept up on me.
Miracle of miracles, that I won’t always be.

We’ve said things that we might regret.
We might break our word and slowly forget.
How sweet it felt when we were swept up in it all.

Swept, when we were swept,
when we were swept up in it all.