Eén van de beste Nederlandse zangeressen is Josee Koning, die veel Braziliaans heeft gezongen, maar later ook Nederlandstalig is gaan doen. Haar album Verdronken vlinder (2005) met nummers van haar ex-man Lennaert Nijgh (1945-2002), behoort tot mijn favorieten.

Nu vond ik van haar het prachtige lied De zee, de zee dat ook door Nijgh is geschreven en op muziek is gezet door Coen Molenaar. Begeleid door top-pianist Cor Bakker zingt ze het hier intens & ontroerend, met het beeld van haar toenmalige lief voor ogen. Nijgh was namelijk van kinds af aan gek op water en op de zee, dat zat nu eenmaal in zijn Katwijkse vissersfamilie. Hij had  een boot, een oude Urkse viskotter De Jonge Jacob, waar hij zeer aan verknocht was, en die lag in Spaarndam aan het Spaarne. Hij had wel een huis in Haarlem, maar was vooral te vinden op het water en aan de morsige waterkant met zijn drank en vrouwen.

De zee, de zee
Middenin de groene polder,
vaart ineens een zeeschip.
Dat een verre reis begon.

Tussen koeien, tussen schapen,
naar de gouden horizon.
Naar de sluizen van IJmuiden,
en de ondergaande zon.

En op de dijk fietst een kleine jongen
vergeefs een eindje mee.
En denkt wat alle kleine jongens denken,
die een schip zien gaan naar zee.

O de zee, de zee.
Laat me gaan en neem me mee.
Naar zee, o de zee.
Laat me gaan, neem me mee.

Straks is al het groene weiland
onafzienbaar donker water.
En het land verleden tijd.
En de lichten van IJmuiden
doven in het oosten uit.

Varen is steeds afscheid nemen.
Onderweg zijn voor altijd.

Kleine jongens worden groter,
dromen groeien zelden mee.
Maar een man wordt weer een jongen
als een schip vertrekt naar zee.

O de zee, de zee.
Laat me gaan en neem me mee.
Naar zee, o de zee.
Laat me gaan en neem me mee.

Naar zee.
O neem me mee, naar zee.
De zee.