Te hooi en te gras is een ontroerend nummer dat Herman van Veen zong als toegift bij zijn show in Carré in 1976. Ik kon me goed voorstellen hoe dat ging, want ik had in de jaren daarvoor meerdere keren zo’n schitterend concert bijgewoond, omdat ik de mazzel had dat mijn broer David manager was van Herman.

Na ruim twee uur meegenomen te zijn in een wervelende show, was het de hoogste tijd voor wat verstilling aan het eind. En bij mij kwamen dan de tranen van ontroering over wat voor moois ik had meegemaakt op zo’n avond.

Daarom was ik erg blij toen dit lied op het verzamelalbum Gezongen: 10 jaar Herman van Veen verscheen uit 1975 en ik er zo vaak als ik wilde van kon genieten. De tekst is van Rob Chrispijn en de muziek van Erik van der Wurff (1945-2014) en Herman zelf.

Te hooi en te gras
Als dit op een gedicht lijkt,
dan komt dat door jouw ogen,
die blauwer worden als je praat
over zeemeeuwen en aardbeienjam.

Als dat op jouw gezicht lijkt,
dan ligt dat aan een ochtend,
tegen de wind in door de polder
naar jouw huis.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras.
Dat was wat het was.

De zon brak door de wolken.
De hemel scheurde open.
Er hing een druppel
aan je neus.

Als ik ben blijven plakken,
dan ligt dat aan augustus.
Onder de kersen in de schaduw
van jouw tuin.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras.
Dat was wat het was

We aten als het uitkwam.
We lagen waar we wilden.
En jij vergat haast wie ik was.

En als ik nu nog thee zet.
Dan ligt dat aan het toeval,
dat ik je hoorde huilen,
toen je dacht
dat ik al weg was.

Samen bramen plukken.
Samen schuilen onder een jas.
Samen lopen van omstandigheden.
Te hooi en te gras,
dat was wat het was.