Warme herinneringen heb ik aan de voorstellingen die ik van Herman van Veen meemaakte in de jaren 70. Avondvullende achtbanen waren het, vol prachtige liederen, speelsheid en gekkigheid, muzikaliteit, clowneske acts en ingetogen momenten.

Ik mocht een paar keer mee helpen achter de coulissen. Er was die keer in Delft, dat vlak voor aanvang van de show een snaar van Herman’s viool brak en ik de vrijwel hopeloze taak kreeg om een nieuwe te vinden, na sluitingstijd, in een stad waar ik heg nog steg kende. Wat een kick, toen ik er net op tijd mee aan kwam! Mijn mooiste herinnering was helemaal boven in de nok van Theater Carré. Vlak voor de voorstelling begon, terwijl het zaallicht doofde, hoorde ik ineens naast me zijn stem die me vroeg of ik het naar mijn zin had. Ik wilde hem geluk wensen bij zijn optreden, maar hij was al op weg naar het podium, rustig lopend door een uitverkochte zaal.

Het lied Dat tedere gevoel kwam aan het eind van de show en raakte me tot het diepst van mijn ziel.

Dat tedere gevoel
Ik heb dat tedere gevoel,
voor elke zot, voor elke dwaas.
Die buiten rond daast zonder doel,
die niemand’s knecht is, niemand’s baas.

Ik heb dat tedere gevoel,
voor ieder die zich luidkeels uit.
Die elk gebaar ervaart als koel.
Voor wie zich elke kudde sluit

Ik heb dat tedere gevoel,
voor wie zich in een droom verwart.
En waar die droom de waarheid ramt,
klinkt soms zijn lach net iets te hard.

Ik heb dat tedere gevoel,
voor elke vrouw, voor elke man.
Die in volkomen weerloosheid,
een ander mens beminnen kan.