Bij een afterparty na een concert van The Hollies in Ottawa (Canada) in 1967, zag Graham Nash een mooie blonde vrouw alleen in een hoekje zitten. Hij ging naar haar toe om zichzelf voor te stellen. “I know who you are”, zei ze, “That’s why I’m here.” Deze schoonheid was Joni Mitchell en Nash was gelijk verkocht: “She was the whole package: a lovely, sylphlike woman with a natural blush, like windburn, and an elusive quality that seemed lit from within.” Ze nam hem mee naar haar hotelkamer en overrompelde hem totaal door, zichzelf begeleidend op de gitaar, 15 prachtige songs ten gehore te brengen. Zulke muziek had hij nog nooit gehoord. Het werd een magische nacht.

Twee jaar later ontmoette hij deze bijzondere vrouw weer bij een feest van David Crosby. Ze nam hem bij de arm en zei, “Come to my house and I’ll take care of you.” Haar huis in Laurel Canyon (Los Angeles) bleek heel bijzonder, “built in the 1930s by a black jazz musician: knotty pine, creaky wooden floors, a couple of cabinets full of beautifully coloured glass objects and Joan’s artwork leaning discreetly here and there.” Op een grijze dag in het voorjaar bracht Mitchell een vaas mee naar huis en zette er bloemen in uit de tuin, terwijl Nash de haard aanstak en zo beleefden ze samen een bijzonder huiselijk moment. Een heel gewoon moment in een leven en een relatie dat verder verre van gewoon was. Dezelfde dag schreef Nash het prachtige Our House (1970): “I’ll light the fire, you place the flowers in the vase that you bought today. (…) Our house is a very, very, very fine house, with two cats in the yard, life used to be so hard, now everything is easy ’cause of you.”

Joan (zoals hij haar noemde) en Willy (haar bijnaam voor hem) hadden het goed samen. Zoals je ook kunt merken uit het lied Willy dat Mitchell over “my man” schreef in 1970. Daarin zegt ze: “Willy is my child, he is my father. I would be his lady all my life. He says he’d love to live with me, but for an ancient injury, that has not healed. He said, I feel once again, like I gave my heart too soon. He stood looking thru the lace, at the face on the conquered moon, and counting all the cars going up the hill, and the stars on my window sill. There are still more reasons why I love him: Willy is my joy, he is my sorrow. Now he wants to run away and hide, he says our love cannot be real. He cannot hear the chapel’s pealing silver bells, but you know it’s hard to tell, when you’re in the spell if it’s wrong or if it’s real. But you’re bound to lose. If you let the blues get you scared to feel. And I feel like I’m just being born, like a shiny light breaking in a storm. There are so many reasons why I love him.”

In Juni 1970 ging het mis in hun relatie. Mitchell voelde zich beperkt door Nash en stuurde hem, terwijl ze op reis was in Europa, een telegram dat het einde betekende: “If you hold sand too tightly in your hand, it will run through your fingers. Love, Joan.” Allebei waren ze er verdrietig over. Zij schreef over haar gevoelens op haar album Blue (1971), zoals in My Old Man: “But when he’s gone, me and them lonesome blues collide. The bed’s too big, the frying pan’s too wide.” En ook het schitterende River (1971)  gaat over de bruik: “I made my baby cry. He tried hard to help me, you know he put me at ease. He loved me so naughty he made me weak in the knees. I wish I had a river I could skate away on. I’m so hard to handle. I’m selfish and I’m sad. Now I’ve gone and lost the best baby that I’ve ever had.”

Nash schreef zijn gebroken hart (de “break up blues” zoals hij zelf zei) van zich af met liederen voor zijn allereerste solo-album Songs For Beginners (1971), met daarop het schitterende Simple Man. Toen het lied eindelijk helemaal klaar was, wilde hij het spelen bij de openingsavond van een serie optredens van Crosby, Stills, Nash & Young. Vlak van te voren hoorde hij dat Mitchell in de zaal zou zitten die avond, helemaal vooraan, en dat gaf zijn performance een bijzondere lading, zeker omdat hij haar sinds de breuk niet meer had gesproken. Met ziel en zaligheid zong hij haar toe, in zijn eentje achter de piano, met de woorden die hij al zo vaak tegen haar had proberen te zeggen, “I just want to hold you, I don’t want to hold you down.” Hou dat in gedachten als je hem hier het lied hoort zingen, tijdens een optreden voor de BBC in September 1970 samen met David Crosby.

Simple Man
I am a simple man
So I sing a simple song
Never been so much in love
And never hurt so bad
At the same time

I am a simple man
And I play a simple tune
Wish that I could see you once again
Across the room
Like the first time

Just want to hold you
Don’t want to hold you down
Hear what you’re saying
And you’re spinning my head around
And I can’t make it alone

The ending of the tale
Is the singing of the song
Make me proud to be your man
Only you can make me strong
Like the last time

Just want to hold you
Don’t want to hold you down
I hear what you’re saying
And you’re spinning my head around
I can’t make it alone